Woonbegeleider Anne - 'In die vijf minuten dat er niemand bij je was, ben je weggegleden naar het hiernamaals'

NEE!!

Ik heb je leren kennen als een vrouw met een eigen, sterke mening. Je vindt het maar raar dat je in het hospice verblijft, je accepteert niet dat je komt te overlijden. 'Wat doe ik hier? Ik wil naar huis!' Je dochter is heel duidelijk tegen je: 'Mam, de dokter in het ziekenhuis heeft gezegd dat je niet meer beter wordt en dood gaat!' Wat had ik een respect voor je dochter op dat moment.

Je man revalideert op een etage lager, wat maakt dat hij iedere dat bij je op bezoek kan komen. Iets dat jullie beide erg fijn vinden, ondanks dat je ook erg op je man kan mopperen. Hij wil graag nog een keer bij je blijven slapen, (we hebben een koppel bed die aan jouw bed bevestigd kan worden) jij bent hier heel resoluut in: 'Dat wil ik niet, wat moeten ze hier wel niet denken? In een gesprek dat ik met je had, ontdooide je iets: 'We zullen wel zien', maar toen ik wegging, zei je: 'NEE, we doen het niet.'

Ik probeerde dichterbij je te komen, door te proberen met je te praten. Er was angst, maar je kon niet aangeven waarvoor. 'NEE, ik ben niet bang voor de dood, ik ben niet bang voor de weg ernaar toe, want ik weet dat jullie me kunnen helpen.' Toch barstte je in tranen uit, keek van me weg en kon niet aangeven wat er dan wel was. Je had een muur om je heen, waar niemand door kon dringen. De geestelijk verzorgster stuurde je weg: 'Ik wil niet met een vreemde praten.'

Je lachte veel met grappen en grollen weg, dikke schik hebben we gehad. Als ik door een grap probeerde het gesprek een andere kant op te draaien, omdat ik erg nieuwsgierig was naar de persoon die je echt was, maakte je een grap over mijn dikke achterste. Je bleef maar tegen me zeggen dat je me zo lief vond, aaide me veel over mijn arm en pakte me vast. 'Liefje, lieverd, Anne, je bent zo lief' dat het bijna 'eng of raar' werd.

Nu in de nachtdienst zie ik om 04:00 uur dat je benauwder oogt en daarom ook onrustig wordt. Iets in mij maakt dat ik een onderbuikgevoel heb, moet ik je dochter bellen? Of zie ik nu verandering die komt omdat ik je medicatie heb gegeven? Ik besluit nog even te wachten.

Vroeg in de ochtend als ik bij je kom, zeg ik tegen mezelf dat ik je dochter ga bellen, ren ik meteen weer de gang op en pak de telefoon. Je gezicht is erg veranderd, je ademhaling is anders, je neus ziet erg spits... Ik geef aan dat ik denk dat ze naar je toe moet komen, omdat de situatie erg achteruitgaat.

Om 07:00 uur komt je dochter de afdeling op, vijf minuten nadat ik bij je ben geweest. Ik praat haar even bij en loop samen met haar naar je toe. Je dochter vertelt dat ze om 04:00 uur klaarwakker was geweest, ze kon niet meer slapen. Als we bij je komen, begint je dochter hard te gillen, het gaat mij door merg en been. In die vijf minuten dat er niemand bij je was, ben je weggegleden naar het hiernamaals.

Had ik dan toch om 04:00 uur je dochter moeten bellen? Zodat ze eerder bij je had kunnen komen? Zegt mijn onderbuikgevoel toch meer? Had ik moeten handelen? Ik spreek mijn gevoel uit naar je dochter, ze zegt dat ik het goed heb gedaan, en dat ik niet moet twijfelen.

Mijn dienst zit erop en mijn collega neemt me over. Ik rijd met een gigantisch kater gevoel naar huis. Wat als… had ik dan… waarom heb ik niet… deze vragen blijven me bezig houden. Afgelopen week belde ik je dochter voor een nazorggesprek. Ik stelde mijn vragen die me bezig hielden, hoe zij erop terugkeek. 'Anne, mijn moeder is gestorven op de manier hoe ze het zelf wilde, hoe ze was. Alleen. Ze heeft vast gehoord dat jij hebt gezegd dat je me ging bellen en ze is me te vlug af geweest, of ik was niet snel genoeg, het is maar net hoe je het bekijkt.' Wat was ik blij om dit te horen. Niet omdat ik aan mezelf twijfel, maar omdat ik waarschijnlijk toch goed aangevoeld heb, wat jij nodig had. En dat was rust en ruimte om alleen te sterven.