Werken als oncologie-verpleegkundige: 'Het wordt snel intiem'

Een patiënt die je op een plattegrond van de begraafplaats alvast laat zien waar ze volgende week komt te liggen. Een negentiger met een slechte diagnose, die woest is omdat ze het nog lang geen tijd vindt om te gaan. Terminale patiënten die meer leed met jou delen dan met hun eigen partner.

Mooiste en slechtste momenten

In een oncologisch centrum is elke werkdag intens. En precies dat maakt het zo’n mooi vak, vertelt verpleegkundige Danielle (44). ‘Je maakt mensen mee tijdens de mooiste, maar ook de slechtste momenten in hun leven. Als verpleegkundige kun je heel waardevol zijn.’

Drijfveer

De oncologie kwam zo’n drie jaar geleden op haar pad, toen ‘haar’ algemene ziekenhuis oncologisch centrum werd. Sommige collega’s gingen weg. Daniëlle niet. Dat haar moeder en tante stierven aan kanker, was voor haar juist een drijfveer om voor dit specialisme te kiezen. ‘Mijn moeder is twee jaar ziek geweest’, vertelt ze. ‘Het zag er eerst best goed uit, de tumor was verwijderd en ze kreeg preventief chemo. Toch kwam de kanker terug.’

Dichtbij

Daniëlle bleef letterlijk en figuurlijk heel dichtbij. Ze ging met haar moeder mee naar de artsen en was erbij toen de boodschap kwam: u wordt niet meer beter. Terwijl zij werkte, lag haar moeder een etage hoger in hetzelfde ziekenhuis. Hoe zwaar die periode ook was, ze ziet het achteraf als een waardevolle ervaring. ‘Ik voel daardoor oprecht mee met de angst en onzekerheid na de diagnose kanker. Kanker is als een bom die op het gezin wordt gedropt. Ga ik dit overleven? Is het uitgezaaid? Zijn er behandelingen? Je komt in een achtbaan terecht en of je het nu leuk vindt of niet, je moet erin mee.’

Kwetsbaar

Daniëlle is er echt voor haar patiënten. Ze heeft oog voor alle gezinsleden en biedt altijd dat oh zo belangrijke luisterende oor. ‘Als ik zie dat iemand tobt, leg ik mijn telefoon weg en vraag ik “hoe gaat het nu echt?” Soms vertellen patiënten of gezinsleden ons dingen die ze voor anderen verzwijgen, bijvoorbeeld dat ze veel meer pijn hebben dan ze laten merken. Het wordt snel intiem. Mensen die mogelijk een dodelijke ziekte hebben, zijn op hun kwetsbaarst en durven dat ook te laten zien. Als patiënten te horen krijgen dat hun kanker niet is uitgezaaid, ben ik bijna net zo blij als zij.’

Binnen drie weken dood

Natuurlijk neemt ze haar werk soms mee naar huis. ‘Vorig jaar had ik een patiënte van mijn leeftijd, met dochters die net zou oud zijn als die van mij. Ze kwam binnen met vage buikpijnklachten en was binnen drie weken dood. Ik vond het zo lastig om afscheid van haar te nemen, ik had het zelf kunnen zijn.’