Verpleegkundige Eva - 'Wilde even vragen hoe het met je gaat, want je zag er niet zo blij uit vanmiddag tijdens de overdracht'

Na een lange en pittige dienst laat ik mij op mijn bed vallen. Vandaag ging niets zoals het zou ‘moeten’. Mijn gedachten nemen een loopje met mij. Waarom werk ik eigenlijk in de zorg?

Het vele vroege opstaan terwijl de hele buurt nog in bed ligt. De wisselende diensten en niet alleen door de weeks maar ook tijdens de weekenden, vakanties en feestdagen staan we er altijd. Het zware werk op lichamelijk, maar vooral ook op geestelijk gebied en dan over de werkdruk nog niet gesproken. Het sociale leven, wat vaak op een laag pitje gezet moet worden, waar ik vaak deze vraag moet horen: ‘Moet je nou weer werken?!’

Er zijn dagen dat ik niets goed kan doen; ‘Zuster, je bent te laat, zuster zo moet het niet, je moet het zo doen’. Familieleden die hun frustraties op je uiten. De soms slechte communicatie tussen de collega’s, wat onrust zaait. Soms vraag ik het mij wel eens af: 'Ja, waarom koos en kies ik hier nog steeds voor. Waarom?'

Mijn telefoon trilt in mijn zak, als ik hem er uit schuif en op mijn beeldscherm kijk zucht ik nog een keer. Mijn werk... Ik twijfel even, maar toch neem ik op. ‘Hee Eef!!’ Als ik haar stem hoor, wordt ik gelijk vrolijk. Het is mijn lieve collega Mara. ‘Wilde even vragen hoe het met je gaat, want je zag er niet zo blij uit vanmiddag tijdens de overdracht.’

Even ben ik er stil van en weet niet goed hoe ik hier op moet reageren. 'Ja, sorry Mara, het was niet zo mijn dag vandaag. Gaat wel weer over hoor!', zeg ik gemeend. ‘Gelukkig maar, was ik even benieuwd naar.' Belde je daarvoor? ‘Ja.' 'Echt heel lief van je dankjewel! En werkze vanavond!' ‘Dankjewel, tot morgen!’

Ik gooi mijn telefoon naast mij neer, nu met een grote glimlach op mijn gezicht. Ondanks dat ons werk in de zorg soms zwaar, ingewikkeld en vaak ook veel emoties teweegbrengt is en blijft het een mooi vak.

Ondanks dat ik vroeg mijn bed uit moest had ik die zachte hand, die van dankbaarheid op die van mij lag, van die 90-jarige cliënt niet willen missen. Ben ik dankbaar dat ik bij vele mensen mee mag lopen in hun laatste stukje leven. Denk ik aan die mooie zomerse dag in de vakantie toen ik een rondje buiten liep met een van de cliënten waar de glimlach van onze beide gezichten niet meer af te krijgen was. Maakte ik tijdens kerstavond een van de bijzonderste kerstdagen mee die ik ooit had beleefd. Is mijn werk lichamelijk en geestelijk zwaar, maar maak ik wel deel uit van de hoogste toppen van geluk en de dalen van verdriet in het leven van mijn cliënten. En de dagen dat ik niets goed kan doen zegt alleen maar wat over mijn gevoel omdat je het idee hebt dat je werk nooit klaar is. Mag ik juist dankbaar zijn dat de familie van de cliënt zich uit bij mij en ik daardoor een steun kan zijn.

De dankbaarheid en het gevoel dat je iets voor iemand kan betekenen. Ja, ik weet weer waarom ik dit werk doe en waarom ik het voor geen goud zou willen missen. En ondanks dat niet iedere collega je beste vriend kan zijn, moet je het toch samen doen en kan je toch altijd op ze bouwen.

Maar... er zijn van die engeltjes van collega’s zoals ‘mijn’ Mara waarmee je niet zonder zou kunnen. Die maken van die dagen dat het even niet gaat net iets dragelijker.