‘Mijn lijf laat mij in de steek en dat maakt mij angstig’

Ze klopt met haar hand naast haar op bed. 'Heb je tijd om even te kletsen?', vraagt ze.

Wat ongemakkelijk schuif ik naast haar op een klein randje van het bed en ze pakt mijn hand. Je ziet dat het haar steeds zwaarder af gaat en het steeds moeilijker begint te worden om de positiviteit vast te houden. Ze is moe van alle behandelingen, onderzoeken en afspraken die ze de afgelopen maanden heeft gehad.

Al langere tijd kom ik eens in de zoveel tijd bij haar en ondanks dat geen arts zich nog uitgesproken heeft over haar prognose is ze zich maar al te bewust van haar kwetsbaarheid. Het is een ziekte die weinig voorkomt en daardoor zijn er heel veel knappe koppen die zich over deze ‘puzzel’ buigen. Hierdoor krijgt ze behandeling op behandeling.

Ze glimlacht naar mij en ik glimlach terug. 'Hoe heb je de afgelopen dagen beleeft?' vraag ik haar. Ze kijkt weg. ‘Zwaar’, mompelt ze terwijl ze de brok in haar keel weg slikt.

‘Mijn lijf laat mij in de steek en dat maakt mij angstig.' We praten verder over hoe ze zich voelt en wat dit alles met haar doet. Totdat ik de vraag stel: 'Ben je bang om dood te gaan?'

Haar grote bruine ogen staren mij even aan waarna ze begint te huilen. De stilte vult daarna de kleine knusse slaapkamer, terwijl ik mij afvraag of dit de juiste vraag was op het juiste moment.

Ze kijkt op van onze verstrengelde handen. ‘Ja, ik ben bang om dood te gaan en ja, ik wil daar over praten, maar niemand spreekt er over alsof het een verboden onderwerp is.’ Nu dwalen mijn ogen af naar onze handen. Geschrokken maar toch ook opgelucht van haar reactie. Een opening om te praten, praten over de dood. Over dat wat haar te wachten staat.

‘Niet over zo’n beladen onderwerp hoor.’ zegt haar man als hij binnenkomt en ons hoort praten. ‘Ben jij bang dat ik dood ga?’, stelt ze er gelijk achteraan. Hij verstart, alsof hij net een klap in zijn gezicht heeft gehad die hij niet zag aankomen. Zijn vrouw klopt weer op het bed, nu aan de andere kant. ‘Zullen we even kletsen?’

Met elkaar hebben we een bijzonder gesprek over onderwerpen die normaal niet bespreekbaar waren voor dit jonge stel. Nog niet eerder waren ze met de dood bezig geweest. Ik mocht ze begeleiden en doorvragen, we hebben gehuild en gelachen. Het leek wel een gesprek over het leven, maar het ging toch ook over de dood. Omdat deze twee onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden…