As ut beesje mar unne naam het...

Laten we hem Hannes noemen. In een ver verleden heeft hij een flink CVA gehad. En daar een halfzijdige verlamming aan overgehouden. Ook in zijn gezicht. Spreken is hierdoor flink moeilijk geworden. Probeer maar eens duidelijk te articuleren als de helft van je mond niet meewerkt.  

Meneer heeft nogal een sterke eigen wil, of noem het wellicht eigenwijs. Hij doet alles op zijn eigen manier. Heeft een sterke visie over hoe zijn leven eruit moet zien. En als hij dat verre van politiek correct voor elkaar moet krijgen: so be it. ‘Wil niet, kan niet en lukt niet’ liggen bij hem alle drie op het kerkhof. Deze wil heeft hem gebracht tot waar hij nu is. Nog steeds zelfstandig in zijn eigen huis, ondanks alle tegenslagen.  

Ik heb flink moeten wennen aan hem. Niet alleen aan zijn spraak (soms moest ik hem wel drie keer iets laten herhalen en verstond ik het nog niet), maar ook aan zijn persoonlijkheid. Want als je het in de ogen van deze meneer verziekt, komt het ook nooit meer goed. Dus in het begin was ik op mijn hoede. En meneer bekeek mij met argusogen. Alsof ik één of andere vreemde snoeshaan ben.

Na een poosje kwam ik erachter dat meneer net als ik van origine van ‘onder de sloot’ kwam. En allebei zijn we ‘geëmigreerd’ naar het land van de bovensloters! ‘Motte gij ok een kumke koffie’, zei hij op een keer. ‘Dè is un stomme vroag! Ik lus altijd koffie, dè witte toch’, was mijn antwoord. Vanaf die tijd was het ijs gebroken, en krijg ik altijd een kumke koffie als ik er ben.  

Alleen mijn naam. Die blijft moeilijk, en hij kan hem niet onthouden. En uitspreken is ook een probleem. Dus als ‘ie me voor de deur ziet staan, gaat zijn lamme arm omhoog als begroeting en roept ‘ie: ‘Ha Brabant!’  

Och, as ut beesje mar unne naam het.