Teun (80 jaar): ‘Het is goed zo, mijn grootste wens is uitgekomen. Het is gelukt! Nu ben ik klaar om te sterven’

Teun heeft longkanker, hij weet het pas een maand. Zijn ziekte neemt zo hard de overhand, dat het hem niet meer lukt om alleen thuis te wonen. Zo zelfstandig als hij is, heeft hij het in het begin best moeilijk in het hospice. Gelukkig kan hij goed duidelijk maken dat hij zo lang mogelijk alles zelfstandig wil doen. En daar houden we natuurlijk rekening mee.

Teun is niet gewend dat er voor hem gezorgd wordt. Hij is juist altijd zelf degene geweest die altijd voor anderen heeft gezorgd. En dat wordt ook zichtbaar naarmate we hem steeds beter leren kennen. Ondanks zijn benauwdheid wat hem in beslag neemt, heeft hij oog voor anderen. Zo krijgen we standaard een chocolaatjes of dropje als we bij hem zijn geweest en vraagt hij altijd hoe het met ons gaat. Ook was hij begonnen om de namen van iedere medewerker op te schrijven. Hij wilde iedereen bij zijn naam noemen, maar hij kwam er al snel achter dat dat niet te doen is: alleen de vrijwilligers zijn al met z’n 70en! Gelukkig dat zij met een naambordje lopen, dat maakt het iets makkelijker voor hem. En zo reduceerde hij zijn namenlijstje tot de 10 verpleegkundigen en de coördinatoren. En bij eenieder maakte hij aantekeningen zodat hij een volgende keer weer kon vragen hoe het bijvoorbeeld met de kinderen was, of hoe de vakantie was geweest.

De benauwdheid en pijn die hij heeft neemt met de dag toe. Het is duidelijk dat Teun wel wat hulp kan gebruiken met wassen en aankleden maar hij wil/kan dit nog niet uit handen geven. Hij doet er liever een uur over dan dat hij geholpen wordt: ‘Ik heb toch de tijd!’, zegt hij dan met een glimlach. En zo komt hij zijn dagen door, met zijn eigen rituelen. De ochtend om zich te wassen en aan te kleden, de middag voor bezoek, en de avond om sport te kijken op de tv.

‘De tijd’…  dat is wat je iedere cliënt/gast nog zo gunt in het hospice. De tijd om te rusten van alle ziekenhuisbehandelingen. De tijd om te verwerken dat je niet meer beter wordt en zal gaan sterven. De tijd om door te brengen met je familie en vrienden. Tijd om afscheid te nemen. Maar dit geldt niet voor Teun. Voor hem is het goed geweest en heeft, samen met zijn huisarts, de procedure voor euthanasie gestart.

Teun heeft een half jaar lang zijn vrouw verzorgd en is hier erg dankbaar voor. ‘Tot het laatst aan toe heb ik haar verzorgd en dat was mijn grootste wens!’, zegt hij met een traan in zijn ogen. Zijn vrouw is nog maar een maand geleden overleden en in die laatste weken hoorde hij dat hij zelf ongeneeslijke ziek is. Zijn vrouw heeft dit nog geweten. Het geeft hem rust dat hij haar tot het laatst aan toe heeft kunnen verzorgen.

Hij is er 100% zeker van, dat hij euthanasie wil. ‘Ik heb mijn vrouw zo zien lijden! Het had zo niet hoeven te gaan, maar ze wilde geen palliatieve sedatie of euthanasie. Ik wil niet lijden. Ik wil sterven voordat al die ellende begint’, zegt hij daadkrachtig.

En zo zal het gaan.

Hij heeft een bepaalde datum in zijn hoofd: hun trouwdag. Teun gaat echter zo snel achteruit dat de euthanasie een week vervroegd wordt. Daar schrikt hij wel van, maar herstelt zich dan snel en heeft er vrede mee. Zijn zoon, schoondochter en kleinkinderen zijn bij hem als het gebeurt. Voor hen is het hard om je beide ouders (opa en oma) in één maand tijd te verliezen. Maar voor Teun is klaar. Niet klaar met het leven, maar klaar om te sterven voordat het lijden begint. En zo sterft hij: omgeven door zijn geliefden, op weg naar zijn vrouw.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.