'Ondanks dat ze de bal niet echt kan zien, weet ze hem vakkundig op te vangen'

Met de ogen dicht

Ik loop bij Tessa het appartement binnen. Het is avond en ik heb tijd over. Tessa (70 jaar, slechtziend, slechthorend en heeft een licht verstandelijke beperking) zit op haar kamer te luisteren naar klassieke muziek, toch kan ze ook heel erg genieten van een-op-een-aandacht.

“Hoi Tessa, Berend hier, heb je zin om samen iets te doen?” “Ja, leuk!”, reageert ze enthousiast. Na kort overleg komen we uit bij het overgooien met een bal. Ik pak de bal en ga tegenover haar, op een paar meter afstand, op een stoel zitten. De bal is wat aan de grote en zware kant, maar omdat ze deze cadeau heeft gekregen van haar nichtje, wil ze beslist deze bal gebruiken. Ook zitten er belletjes in de bal, handig, ant zo kan ze de bal horen aankomen.

“Nou Tess, opletten hoor, daar komt ie!”, en ik gooi de bal naar haar toe. Ondanks dat ze de bal niet echt kan zien, weet ze hem vakkundig op te vangen (en dat op haar 70e). Al snel gooit ze hem terug. Terwijl we wat heen en weer aan het gooien zijn, vraag ik me af hoe dat zou zijn; niet kunnen zien wanneer de bal komt, en hem dan toch plots moeten kunnen vangen. “Schrik jij je niet steeds helemaal rot als die zware bal opeens tegen je aan komt?”, vraag ik nieuwsgierig. “Valt mee, hoor”, zegt Tessa vrolijk, “ik vind het zo lekker spannend.” “Nou, dat wil ik dan ook wel eens proberen”, zeg ik en stel voor dat ook ik mijn ogen dicht doe. Tessa vindt het een fantastisch idee.

Met mijn armen gestrekt zit ik te wachten totdat ze gooit. Ik moet bekennen dat ik half in elkaar gedoken zit te wachten, uit angst dat ik opeens een veel te zware bal tegen mijn hoofd krijg.

“Komt die hoor”, kondigt ze gelukkig vooraf aan en de bal knalt dan inderdaad plots tegen me aan. “Jeetje, ik schrik me rot!”, roep ik, terwijl Tessa lacht van plezier. Wanneer ik van de schrik bekomen ben, gooi ik de bal terug. Steeds sneller gaan de ballen heen en weer. Af en toe gooit één van ons mis en belandt de bal op de grond. Tastend met handen en voeten lukt het ons om de bal telkens terug te vinden.

Tessa giert het intussen uit van plezier. Wild en enthousiast wiegt ze heen en weer in haar stoel (ja, sorry, ik kan me niet bedwingen om af en toe te kijken). Haar vrolijke kreten en harde lach klinken door de kamer. Zelf geniet ik ook steeds meer van het spel. Het ‘saai’ overgooien is een ware uitdaging geworden, want met de ogen dicht moet je opeens hele andere zintuigen gebruiken (probeer zelf maar eens). Na twintig minuten is het mooi geweest, genoeg gesport voor vandaag. Het is tijd voor de koffie!