Nico blogt: Op bezoek bij opa op de IC

Ouders of grootouders zijn vaak bang dat de IC te eng is voor kinderen, terwijl mijn ervaring is dat het juist veel kan brengen. Eén van de mooiste momenten van mijn werk is de blik van een opa of oma die een kleinkind door de deur ziet verschijnen. Dat geeft hen zoveel steun en kracht!

Nieuwsgierige aagjes

Als volwassenen angstig over de situatie doen, gaan kinderen daarin mee. Daarom vertel ik jonge bezoekers op een normale manier wat er allemaal gebeurt en wat er te zien is. Als ik al niet overvallen word door vragen, want kinderen zijn van nature nieuwsgierig.

Gesprekje met jonge bezoeker:

Ik: ‘Kijk hier komt de plas uit, dan hoef je niet steeds naar de wc. En door dit slangetje, dat bij de neus naar binnen gaat, loopt je eten via dit pompje. Makkelijk toch! In dat zakje zit wat je maar wilt: chips, milkshake, patatjes. Alles wat opa lekker vindt!’ ‘

Kind: ‘Dus ook kibbeling? En wat is dat apparaat met al die lijntjes en waar die herrie vandaan komt?’

Ik: ‘Dat is de monitor. Aan dit apparaat zitten allemaal kabels die naar opa gaan. Kijk, die blauwe past ook op jouw vinger: probeer maar.’

Kind: ‘Mag dat wel?’

Ik: ‘Ja hoor. Vraag opa maar of hij hem zelf aangeeft. Door het kleine rode lampje dat je daarin ziet, kan ik zien hoeveel zuurstof je in je bloed hebt. Als dat dat supergoed is staat er 100. Maar als dat nou wat minder wordt, dan draai ik aan deze knop en gaat het weer een stuk beter met opa. Die witte lijn en dat getal 16 is opa’s ademhaling. Vraag opa maar even zijn adem in te houden. Ja!!! Opa ademt nu te weinig zegt de monitor. Oh… nu gaat het alarm. Moet je even zeggen dat opa weer moet ademen.’

Relativering en steun

Dit soort momenten relativeert veel van de moeilijke tijd aan het bed. Het kan voor de andere familieleden tot steun zijn om te zien hoe eenvoudig kinderen soms tegen ingewikkelde dingen aankijken. Ook zie ik vaak een last van de schouders van de ouders vallen als ik zo’n laagdrempelig gesprek met de kinderen heb. 

Diepe slaap

Ook in het geval van een beademde patiënt, die niks terug zegt, kun je veel uitleggen. ‘Opa ligt in een diepe slaap, waardoor opa’s lichaam beter kan worden. Het apparaat blaast lucht in opa, omdat hij dat even niet zelf kan doen.’

Op hun gemak

Je merkt dat een kind beter met de situatie om kan gaan, als hij deze zelf heeft gezien. Daardoor praten ze er thuis ook makkelijker over. Als de kinderen later nog een keer komen, weten ze alles nog precies te benoemen. Fascinerend vind ik dat. Ze kwamen de eerste keer timide binnen, maar lopen nu op hun gemak om het grote IC-bed heen.

Slechte afloop

Ook als het niet goed afloopt kun je als IC-verpleegkundige veel uitleggen, in een taal die kinderen begrijpen. ‘Je mag huilen. Het was tenslotte ook heel je leven lang een persoon die onsterfelijk voor je was.’

 -‘Mijn opa, mijn opa, mijn opa, niemand zo aardig als hij!’: dat nummer zegt alles.

Ps. Op de IC hebben we een kinderprentenboek waar een IC-opname wordt uitgelegd. Dit mogen de kinderen tijdelijk mee naar huis nemen. Als jonge ouders worden opgenomen, is er ook de mogelijkheid gebruik te maken van pedagogische ondersteuning van de Kinderafdeling.

Lees ook:

IC-verpleegkundige Nico blogt: De bezoekersstoel

Kerstherinnering van IC-verpleegkundige Nico – Een mysterieus kerstcadeau