‘Na elke druk op zijn borstkas gutst het bloed uit zijn neus en mond’

Bloed, adrenaline en tranen

‘Wat…’ En verder komt hij niet. Zo tref ik een man aan nadat zijn zaalgenoot gebeld heeft. Bloed stroomt uit zijn neus en mond. Ik kijk in verbaasde, verschrikte ogen. Die aanblik vergeet ik nooit meer. Voordat ik zijn hand pak druk ik op de noodbel. Al snel verliest meneer het bewustzijn. Alles gaat in een sneltreinvaart. Niet denken, handelen. In eerste instantie leg ik hem op zijn zij, met de gedachte ‘anders stikt hij misschien’. De overbuurvrouw is zeer ontdaan en huilt. Collega's komen binnengehold. Zij schrikken, maar komen direct in actie. Ondertussen blijf ik praten met meneer, zijn hand vasthoudend en tevens zijn pols voelend, totdat ik die niet meer voel. Het leven zie en voel ik uit hem wegtrekken. Wat te doen? Reanimeren? Hoe te beademen? Alles flitst door je heen.

Mijn collega kijk ik met een vragende blik aan. We leggen meneer dan toch terug op zijn rug en starten met hartmassage. Na elke druk op zijn borstkas gutst het bloed uit zijn neus en mond. Een vreselijk en ontzettend akelig gezicht. De zaalgenoot wordt naar een andere kamer gebracht en opgevangen door een collega. Het reanimatieteam is er binnen no-time en neemt het over. Alles wordt uit de kast gehaald. Zelfs het openen van de borstkas op zaal wordt overwogen. De behandelend arts wordt thuis gebeld met de vraag wat te doen. Uiteindelijk wordt besloten te stoppen met reanimeren en meneer overlijdt.

Nadien komt de reactie. Eén grote ravage op de zaal. Het lijkt wel een oorlogsgebied. Bloed zit overal; op meneer, het bed, in de bedgordijnen, de vloer, zelfs langs de muur druipt het naar beneden. We zijn allemaal aangeslagen. Ik krijg het koud, ril en barst in tranen uit. Eerst een stoot adrenaline in je lijf, dan handelen en nadien de ontlading. Zo werkt het in ieder geval bij mij. Een collega legt een hand op mijn schouder.

Zo kortgeleden nog heb ik met deze man zitten praten over zijn ziek zijn. Hij had slokdarmkanker en was hieraan geopereerd. De operatie was geslaagd en het ging zo goed met hem. Hij hoestte alleen nog wat. Meneer zou nota bene de volgende dag met ontslag gaan. Ongeloof, het gevoel hebben van heb ik hier iets gemist, was het te voorkomen geweest?

Met mijn collega's praten we na. De behandelend arts van meneer komt van huis en belt de familie. Hij vangt hen op. Er is veel verdriet en er zijn zoveel vragen. Hoe kan dit gebeuren en waarom? Je zult het bericht thuis krijgen, uw man, vader en opa is zojuist overleden. Uiteindelijk gaat ieder van ons huiswaarts.

Thuis ligt iedereen al op één oor, maar je kan niet slapen na zo'n gebeurtenis. De hond komt naast me liggen op de bank, alsof zij aanvoelt wat er gebeurd is. Ik drink wat en kijk nog tv zonder iets te zien. Het wordt een korte, onrustige nacht voor me.

De dagen erna kunnen we onze verhalen kwijt aan elkaar. Het hele team steunt elkaar, wat echt heel erg fijn is. Er is contact opgenomen met de arbo-functionaris omdat dit gezien wordt als een schokkende gebeurtenis. Het advies is om samen met de behandelend arts over deze casus na te praten met elkaar. Dit gebeurt ook en mijn collega's en ik ervaren dit als zeer prettig. Vanaf het begin af aan is ons gezegd dat we dit niet hadden kunnen voorkomen. Na obductie blijkt dat er een fistel is ontstaan tussen aorta en buismaag.

We sturen gezamenlijk een brief naar de partner van meneer met onze condoleances. Daarin beschrijven we hoe die laatste avond verlopen is om hen een beeld te geven van die laatste uren. Een paar weken later ontvangen we een brief terug met daarin begrip en medeleven voor ons omdat we zoiets aangrijpends hebben moeten meemaken. Ze bedankt ons hartelijk voor de goede zorgen voor haar man.