'Laat ons en onze stagiairs weer doen waar we goed in zijn'

Natuurlijk weet ik dat het niet altijd aan de begeleider ligt. Soms heb je gewoon zo’n verschrikkelijke stagiair die geen interesse heeft in de doelgroep en een beetje lamlendig in een hoekje van de woonkamer op zijn telefoon hangt. Dat is de keerzijde, want veel van onze stagiairs worden met een uzi in de rug gedwongen op afdelingen rond te lopen waarvoor ze geen ambitie hebben.

Keukenslaaf

Aangenaam: broeder Sjuul, een van de klote stagiairs. Of lag het nou toch aan mijn begeleiders? Ik heb niet veel affiniteit met mensen die lijden aan de ziekte van Alzheimer, of andere vormen van dementie. Dat heeft niks met de patiënten te maken, want die zijn leuk. Het heeft wel te maken met de afdeling: een gang met kamers en een woonkamer. Ik voelde me daar de keukenslaaf, opgesloten in een prikkelarme omgeving en achter een deur met een code waar je alleen in je pauze even afstand van kunt nemen.

Lol in werk

Ik heb geen idee wat ik daar moest leren. Het enige wat ik daar heb geleerd, is dat ik weiger daar ooit terecht te komen als patiënt. Waar ik wel wat leerde? Dat was bij somatiek, revalidatie en het hospice. Later kwamen daar terminale wijkverpleging en het ziekenhuis bij. Ik kreeg er lol in om mijn werk op te pakken en voelde me niet een afgestompt slaafje van de keuken die koelkasten moest schrobben, incontinentiezakken verschoonde en de koffie in mocht schenken.

Rotklusjes 

Maar nee, we worden met uzi in de rug gedwongen op PG te werken. Stagiairs zijn de moderne slaven, omdat ze opdraaien voor alle rotklusjes, zware patiënten en in de meeste periodes worden ze ook nog eens geslagen, uitgescholden en bespuugd. Het ligt nooit aan de patiënt, want de patiënt heeft een benaderingsplan. Jij als stagiair zal je daar vast niet aan gehouden hebben. Daar wordt namelijk van tevoren al vanuit gegaan.

Gewone mensen

Maar haal je de patiënt met dementie weg uit de wereld van de PG-afdeling en breng je ze terug naar iets dat ze leuk vinden, dan worden het gewone mensen. Een beetje in de war, dat wel. Maar zingend en klappend, pratend en vertellend leven ze weer op als ze weg zijn uit de benauwde gang van zo’n verpleeghuis. Daar kan ik eindeloos van genieten; ik vind het geweldig om dat te zien.

Werken met mensen

Mijn ambitie ligt niet op die gang, maar in het werken met mensen. Het werken met verschillende doelgroepen, soorten en types mensen. Van operatiekamers tot interne geneeskunde, van revalidatie tot thuiszorg en daarna door naar de terminale zorg. Het razendsnel schakelen, in plaats van jaren hetzelfde te doen.

Stimuleren

Wat verwachten we nou van een stagiair? Dat deze gedwongen op een afdeling wil staan, puur omdat hij/zij ons mooie vak wil leren? Moeten we ze dan juist niet stimuleren in dingen die ze leuk vinden? Eén ziekenhuis, een revalidatie, thuiszorg? Scholen moeten die uzi terug in de kluis gaan leggen en wij moeten misschien eens bedenken dat iemand ergens gewoon niet zo lekker functioneert omdat die persoon het simpelweg niet leuk vindt. 

Solliciteren

Laten we wel wezen: als je een gemiddelde ziekenhuisverpleegkundige in een PG loslaat, geeft dat niet het gewenste effect. Maar andersom ook niet, omdat het werk in het ziekenhuis om hele andere kwaliteiten van een zorgverlener vraagt. Stop de contracten met scholen en maak een landelijke website waar stagiairs op kunnen solliciteren. Zo weten ze wat ze te wachten staat wanneer ze voor het eerst echt moeten gaan solliciteren voor een baan.

Doen waar ze goed in zijn

Kortom, gooi ons oude systeem nu eindelijk eens om en ga met elkaar in gesprek om echt wat te gaan veranderen. Zo wordt ons vak aantrekkelijk. Laat ons en onze stagiairs weer doen waar we goed in zijn, namelijk met elkaar het beste maken van ziekte, verdriet en pijn.