Kinderverpleegkundige Roy - 'Nu ik zelf in november een zoontje verwacht, doet dat echt iets met mijn gevoel en gedachtes'

Ik werk ondertussen alweer 2 jaar als kinderverpleegkundige in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Daar werk ik met enorm veel passie en plezier. Het is een bijzondere werkplek, mooi, zorgzaam, heftig, leuk en niet iedereen kan daar zomaar werken. Veel collega’s, familie, vrienden of oud-studenten zeggen tegen mij: ‘Ik zou nooit kunnen doen wat jij doet. Het lijkt mij veel te heftig en aangrijpend.' Ik moet ze soms gelijk geven, want het werk kan soms heftig zijn. Kinderen horen niet ziek te zijn en het is ook niet leuk om ziek te zijn, maar toch gebeurd het. Maar… soms moet ik ze ook ongelijk geven. Tuurlijk is ziek zijn niet leuk, maar het ziek zijn is een bijkomstigheid. Kinderen blijven kinderen. Zij willen, zodra ze zich weer iets beter voelen ook gewoon weer spelen, ravotten en het liefst zo snel mogelijk naar huis. Ik probeer altijd eerst te kijken naar het kind en dan pas wat er mogelijk mankeert.

Ik loop begin van mijn dienst de patiëntenkamers binnen en stel mijzelf eerst netjes voor aan het kind, natuurlijk wel afhankelijk van de leeftijd, maar ik start bij het kind en werk geleidelijk mijn gesprek naar ouders toe. ‘Hallo, ik ben Roy, jouw verpleegkundige voor vandaag. Wie ben jij en wie zijn eigenlijk al jouw knuffels in bed?' Zo komt vaak het gesprek wel op gang. Ik doe mijn best om de namen van de knuffels te onthouden, zodat ik de volgende keer wanneer ik de kamer betreed daarop door kan gaan. Ik ben zelf ook een beer van een vent, dus ik probeer altijd te ‘levelen’ met het kind. Vaak liggen ze nog in bed en pak ik er een stoel bij en ga ernaast zitten, zo kom ik minder groot over en ooghoogte tijdens het gesprek is erg belangrijk, ook bij kinderen. Het straalt vaak ook rust en tijd nemen uit, ook al is het maar 5 minuten.

Tijdens dat gesprek kan ik al een beetje zien hoe het kind is wat ik voor mij in bed heb liggen. Is hij of zij benauwd tijdens het praten, zijn ze helder en alert, hebben ze pijn, zijn ze angstig. Nadat ik de knuffels 1 voor 1 in mijn schoot geworpen krijg stel ik mij voor aan ouders en vraag ik hoe zij vinden dat het gaat. Zo hebben we het over dingen die ze bezig houd, maar ben ik ook gefocust op de dingen die beter of zelfs goed gaan. Zo komen we vaak bij het punt wat hun kind onder de leden heeft en gaan we kijken hoe ik ze tijdens mijn dienst daarin kan ondersteunen. De meeste kinderen komen bij ons en worden beter, maar sommigen ook niet.

Nu ik zelf in november een zoontje verwacht, doet dat echt iets met mijn gevoel en gedachtes. Helemaal bij de kinderen onder een jaar, ook al weet ik dat er grotendeels gezonde baby’s ter wereld komen, kom ik maar weinig echt gezonde baby’s tegen tijdens mijn werk. De perfecte roze baby die zijn of haar voedingen zo goed als helemaal leeg drinkt en zo nu en dan krampjes heeft komen bij ons niet in veelvoud voor. Het zijn vaak de kinderen die problemen hebben met o.a. voeding verdragen door anatomische imperfecties, zoals een schisis of urologische problemen hebben, een bepaald syndroom of gen-mutatie hebben met alle gevolgen van dien. Kortom, operaties, zoeken naar oplossingen en begeleiding alom met het herstel daarna voor kind en ouders, oftewel het hele gezin. Zo zijn er ouders die hun 8 maanden oude baby pas een week thuis hebben gehad of nog helemaal niet thuis met hem of haar zijn geweest. Dat is inderdaad heftig en aangrijpend, dus ik begrijp zeker deze mensen die dat vinden. Maar goed, zo is het percentage gelukkig maar klein bedenk ik mij maar als het gaat om mijn kleine knul binnenkort. Des te meer respect heb ik voor de ouders en gezinnen, waarbij zorg nodig is voor het kind.