‘Jarenlang ben ik volgestopt met medicijnen; geen arts wist wat het was’

Rond mijn veertiende kreeg ik problemen met mijn gezondheid. Naast dat ik last had van vermoeidheid en veel hoofdpijn, kreeg ik bij temperaturen van ongeveer tien graden en lager enorm last van mijn handen. Ze waren gezwollen, kleurden blauw en paars en waren enorm pijnlijk. Nadat ik buiten in de kou was geweest, kon ik het eerste half uur vrijwel niets. Naar school fietsen was in de winterperiode een ramp. Hoewel ik veel suggesties heb gehad voor verschillende soorten handschoenen, deed geen enkel paar de pijn verminderen.

De meest logische weg leek het ziekenhuis. Daar startte ik mijn zoektocht naar het probleem dan ook, samen met mijn ouders. Ik had geen idee dat dit pas het begin was van een lange ziekenhuisweg. Natuurlijk wilde ik erachter komen wat het was en zoeken naar een oplossing. Maar heel wat foto’s, onderzoeken en artsen later, kon nog steeds niemand me vertellen wat er nu precies aan de hand was. Er bestonden meerdere ideeën over mijn symptomen, maar toch was dat het allemaal net niet. Het leek volgens diverse artsen erg op reuma, maar ik was pas veertien en dat zou wel heel jong zijn. Daarnaast kwamen niet alle klachten volledig overeen met reuma.

Jarenlang bezocht ik alles en iedereen in verschillende ziekenhuizen en verbleef ik er zelfs nog een tijdje, de artsen met cijfers op de hoogte houdend van de pijn die ik op verschillende dagdelen voelde. Het haalde niks uit. Al die jaren werd ik volgestopt met medicijnen. Buiten het feit dat ik al geen fan ben van medicijnen slikken, waren de bijwerkingen soms verschrikkelijk. Ik heb het bijgehouden; op het ‘hoogtepunt’ slikte ik zo’n 17 verschillende medicijnen op een dag. Onder het mom van: kijk maar of dit werkt. Zo niet, dan geven we je er nog iets bij.

Er is één dag die ik me nog goed kan herinneren. Ik was veertien en kreeg morfinepillen tegen de pijn, zodat ik kon kijken of dat misschien hielp. ’s Avonds voordat ik naar bed ging, nam ik ze in. De volgende dag stond ik op, liep naar beneden en sloeg vrijwel meteen tegen de vlakte. Ik was zo verschrikkelijk duizelig dat alles zwart voor mijn ogen werd. Ik kon niet meer op mijn benen blijven staan. Dat moment is mij en ook mijn moeder, die er op dat moment bij was, altijd bijgebleven.

Ik geloof dat dat ook het moment was dat het genoeg was voor mijn ouders. Ze hadden genoeg van de medicijnen en van wat het met mij deed. Maar ja, ondertussen waren we nog steeds niet wijzer. We hadden nog één bezoek bij een anesthesist, die vertelde dat ik kon overwegen een knip te laten zetten tussen mijn schouder en nek. Dat had effect op bepaalde zenuwen, wat dan weer effect zou kunnen hebben op de pijn die ik in mijn handen ervoer. Normaal gesproken deden ze dat, heb ik me laten vertellen, alleen bij 70-plussers. Maar het was het overwegen waard, vertelde hij. Waar ik wel even rekening mee moest houden: er was 25% (!) kans dat ik er iets aan over zou houden, zoals een verlamming. Uiteraard hebben mijn ouders en ik daar niet voor gekozen. Ik leek wel gek, met mijn toen 15 jaar.

Ik ga niet liegen: ik heb in die vijf jaar heel wat wanhopige momenten gehad. Momenten waarop ik dacht dat er misschien wel nooit een oplossing gevonden zou worden. Dat ik elk jaar op zou blijven zien tegen die vreselijke winter, waarin het hele ‘handenverhaal’ zich opnieuw afspeelde en ik weer goedbedoelde adviezen van iedereen moest aanhoren. Niets hielp.

Mijn ouders en ik besloten het in een andere hoek te gaan zoeken: die van de alternatieve geneeswijzen. Ik werd behandeld door een homeopaat en een osteopaat, maar ook zij konden vrijwel niets voor me doen. Niemand snapte waar het vandaan kwam of wat de oorzaak was. Als laatste optie in mijn rijtje, inmiddels was ik 18, besloot ik voor acupunctuur te gaan.

Die stap veranderde mijn leven. Niet alleen de acupunctuurbehandelingen zelf, maar vooral ook het aangepaste voedingspatroon dat mijn acupuncturist me gaf. Ik mocht van de ene op de andere dag, heel streng, geen enkele vorm van suiker, zuivel en gist meer. Wat er dan overblijft? Inderdaad, bijzonder weinig. De normale supermarkt was voor mij eigenlijk geen optie meer, want vrijwel alles bestond uit minimaal één van de drie dingen die ik op dat moment niet meer mocht. Voor mij werd een ritje naar de natuurwinkel dus steeds normaler.

Geloof het of niet: het was letterlijk afkicken. De eerste maanden waren enorm zwaar en had ik er veel moeite mee om me aan te passen. Ik was altijd een echte zoetekauw geweest, en dol op alles waar suiker in zat. Toen pas besefte ik dat ik een suikerverslaving had. Maar hoe langer ik het voedingspatroon volhield, des te meer die behoefte verdween. En bovenal: mijn moeheid was weg, ik had veel meer energie (zonder pieken en dalen), een veel betere concentratie, geen hoofdpijn en geen buikklachten meer. En ja, de pijn in mijn handen verdween. Geen verkleuringen, geen zwellingen meer. Na jaren van tobben, wist ik niet wat me overkwam.

Stukje bij beetje begon ik weer iets meer te eten, maar ik kwam er al snel achter dat ik lactose-intolerant was geworden en suiker absoluut niet meer kon hebben zoals voorheen. Zodra ik ook maar een beetje suiker binnenkreeg, leek het alsof mijn lichaam vergiftigd werd. Ik kan niet eens uitleggen wat het met me deed, maar dat effect was bizar. Ik werd dan zo intens moe, dat ik binnen een half uur in mijn bed moest gaan liggen.

Mijn voedingspatroon is, mede doordat ik zie wat het met me doet, voorgoed veranderd. Natuurlijk neem ik nog weleens wat lekkers en geniet ik van wat ik eet, maar terug naar hoe ik voorheen at, kan ik niet meer. Voor mij hoeft dat ook niet. Mijn lichaam kan er simpelweg niet meer tegen. En ik? Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik me gezonder en energieker dan ooit voel.