'Ik wil dat God bij me komt!'

Als ik in het begin van mijn nachtdienst haar kamer in wil gaan, deins ik terug. Uit de kamer klinkt het 'Onze Vader' van vijf mensen die met hun handen gevouwen aan haar bed zitten. In haar kamer branden allemaal kaarsjes; een geur van wierook komt mij tegemoet. Zachtjes sluit ik de deur om het moment niet te verstoren.

Mevrouw is 86 jaar. Ze is al een paar weken in het hospice, maar heeft nog geen nacht geslapen. Af en toe zakt ze even weg, om dan weer verschrikt wakker te worden. Ze is angstig. Angstig om alleen te zijn. Angstig om dood te gaan. Ze heeft haar familie gevraagd om deze nacht bij haar te blijven.

'Ik voel dat ik door God word gehaald', had ze tegen hen gezegd.

Ik ben een beetje verbaasd. Want ondanks haar hartfalen en langzame achteruitgang is ze nog fel, alert en krachtig aanwezig. Iemands overlijden is nooit te voorspellen, maar voor mijn gevoel is dat nog ver weg. Haar lichaamsfuncties zijn nog zo krachtig! Haar angst is deze avond echter enorm toegenomen. Ze klampt zich letterlijk aan haar familieleden vast. En hoe er ook gebeden wordt en alles uit de kast wordt getrokken: ze blijft onrustig en oncomfortabel. Muziek,  een massage, aromatherapie, gebeden, niets helpt. Ze smeekt haar familieleden om non-stop te bidden. 'Bid dat Hij komt, bid dat Hij komt!', roept ze. Ze slaat haar armen om haar nichtje heen en schreeuwt: 'Help me! Help me!' De familieleden kijken mij machteloos aan.

Hoe lief ook bedoeld en hoe logisch ook dat haar familieleden alles voor haar doen: het geeft haar ook heel veel prikkels. Naar mijn idee gaan ze in haar angst mee en mondt het uit in een paniekaanval. Ik vraag de familie om de kamer even te verlaten, zodat ik met mevrouw alleen kan zijn. Ik ga naast haar op het bed zitten en pak haar handen vast. Met grote angstige ogen kijkt ze mij aan, en zegt huilend: 'Ik wil dat God bij me is; Hij moet bij me komen!' Ik leg mijn hand op haar voorhoofd en zeg: 'Ssssshh, stil maar. God is bij u. Hij is er, voel maar.' Bij de aanraking van mijn hand sluit ze haar ogen, en ik voel haar lichaam ontspannen. 'God is altijd bij u', zeg ik. Ze antwoordt verlangend met: 'Ik wil dat Hij me komt halen. Ik wil daar bij God zijn.' Ik vertel dat God haar op Zijn tijd komt halen. Dat ze op Hem mag vertrouwen, zoals ze dat altijd gedaan heeft.

Mevrouw mag bij grote angst en onrust het slaapmiddel Dormicum hebben. Bij sedatie wordt dit ook gebruikt, in combinatie met morfine. Veel mensen denken dat je daardoor doodgaat, maar dat is niet het geval. Maar door de combinatie van het slaap- en pijnbestrijdingsmiddel glijd je in een diepe slaap. Mevrouw heeft geen morfine. Dat is ook niet nodig, want ze heeft geen pijn. Maar de dosis voorgeschreven Dormicum zou ervoor kunnen zorgen dat ze een paar uurtjes zou kunnen slapen.

'Zou het niet fijn zijn om even een paar uurtjes heerlijk te slapen, mevrouw? Ik heb daar een medicijn voor, dat ik via een prikje in uw been spuit. U heeft al zo lang niet geslapen. Zou u dat willen, even tot rust komen?' Ze kijkt me dankbaar aan en zegt: 'Heel graag.' Ik licht de familie in, en ook haar familieleden vinden het een goed idee. Ze gaan haar kamer weer in, waar mevrouw nogmaals vraagt om het Onze Vader. Na het gebed geven haar geliefden haar een kus en geef ik haar het slaapmiddel.

Eindelijk. Na weken valt ze, voor de eerste keer sinds haar verblijf in het hospice, in een diepe slaap. Een klein zetje om even alles los te kunnen laten. Haar lichaam ontspant, ze ademt diep en heeft een kleine glimlach op haar gezicht. Haar familieleden zijn opgelucht en blijven aan haar zijde om te waken. Twee uur later overlijdt ze. Opgehaald door haar God: haar Schepper en haar Verlosser. Eindelijk thuis. En hoezeer het mij ook verbaast: ‘Op Zijn tijd’.