'Ik verbaas me er keer op keer over hoe zen ik van wandelen word'

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf toch altijd echt even een schop onder m’n kont moet geven om naar buiten te gaan. Natuurlijk, wandelen is goed voor je. Zowel fysiek als mentaal. Maar… Dan die bank af komen en naar buiten gaan – inclusief veelal regenachtig weer in deze maanden – kost toch even wat moeite.

Maar dan, als je eenmaal buiten bent… Tsja. Dan geniet ik er toch wel met volle teugen van, eerlijk is eerlijk. Het liefst ga ik ook nog zonder telefoon, zodat ik niet elke keer dat ding pak en alsnog niet om me heen kijk. Dat vind ik zonde. Dan heb ik eindelijk de kans om lekker te genieten van al dat groen - en momenteel ook rood, geel en oranje - en dan ga ik op mijn telefoon zitten kijken. Nee, geef me dan maar even écht rust. 

Elk moment waarop het buiten ook maar een beetje droog oogt en ik een klein, misschien piepklein stukje blauw aan de hemel zie verschijnen, geef ik mezelf toch even die schop onder m’n kont en ga ik naar buiten. En als ik er dan eenmaal ben, denk ik: wat is dit toch heerlijk, ik moet dit vaker doen. Dan voel ik me weer een stommeling dat ik soms dan toch binnen blijf zitten in plaats van dat ik buiten een frisse neus haal, terwijl het zó fijn is als ik eenmaal buiten ben.

Het is grappig eigenlijk. Mijn mening over wandelen is sinds de coronatijd echt enorm veranderd. Ik vond het altijd iets voor oudere mensen. Sorry als ik hiermee iemand beledig, maar zo zag ik het wel een beetje. Mijn ouders gaan ook ontzettend vaak wandelen en als ze me dan weer eens meevroegen, was ik vrijwel altijd spelbreker. Nee hoor, ik keek wel uit. Bleef wel op de bank zitten. Serietje aan of een boek lezen of whatever, maar in ieder geval niet mee naar buiten voor zo’n wandeling.  

En nu? Nu geniet ik er dus van. Bel ik er zelfs vriendinnen voor. Of ze even zin hebben om hun hoofd leeg te maken en een rondje mee te lopen. Niet voor maar tien minuten, maar echt een half uur tot een uur flink doorstappen. Zeker als je gezellig aan het kletsen bent, merk je eigenlijk amper hoe ver je loopt. Voor je het weet is je ronde zelfs alweer voorbij en je hoofd een stuk leger. Want dat merk ik toch altijd echt. Ik verbaas me er keer op keer over hoe zen ik van wandelen word. Dat je daarna weer je voordeur opentrekt, naar binnen gaat en vervolgens denkt: kijk, dat was echt even lekker.

Nooit gedacht dat ik dit nog eens zou zeggen, maar dit is toch echt dankzij corona. Een corona lichtpuntje zullen we het maar noemen. Ik weet het zeker: die wandelingen houden we erin!

Volgende week weer een nieuwe dag uit het leven van Floor…