'Ik pak je hand en ik breek wanneer ik je diep in je ogen kijk'

Met je vleugels van papier.

Het is jaren geleden dat ik je stem voor het eerst hoorde door de intercom onderaan je flat.

‘Hoi meisje, kom maar naar boven. Eerste verdieping, eerste appartement, op het hoekje aan de kant van de rotonde’, hoorde ik je zeggen. Eerst koffie en kennismaken. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Toen was ik thuishulp en kwam ik een paar keer bij je langs ter vervanging van je vaste huishoudelijke hulp. Een lieve vrouw, met een sigaret in haar hand en poes Bas tevreden op schoot. Een fragiele vrouw, maar ook een overlever. Gesterkt door wat ze had meegemaakt en getekend tegelijk. We hebben toen veel mooie gesprekken gehad met elkaar.

In het jaar 2017 kwam ons wederzien in de woonkamer van de afdeling in het verpleegtehuis. Herkenning was er niet meteen bij je, maar door de verhalen kreeg je weer een beeld. Naarmate de tijd verstreek, ontstond er een bijzondere band. Mijn maatje om even te gaan ‘snoepen’ bij de bakker. De een-op-een momenten wanneer we samen op pad gingen, waren altijd genieten. Helaas zag ik je door de maanden heen steeds zwakker worden. Mijn collega’s en ik konden soms niet veel voor je betekenen. Demonen uit je verleden kwelden je met momenten… Kon ik maar wat voor je doen.

Een week geleden was je, ondanks je zichtbare vermoeidheid, bijzonder helder en alert. Terwijl ik je samen met mijn collega naar bed wilde helpen, zag ik aan je dat ik even bij je moest gaan zitten. Ik knielde bij je stoel en vroeg je of je met ons wilde delen wat er met je aan de hand was. Al was het maar een klein stukje… ‘Ik voel me machteloos, de afhankelijkheid van jullie raakt me diep. Ik heb pijn…’ Je zucht en een traan blinkt in je ogen. Ik pak je hand en ik breek wanneer ik je diep in je ogen kijk. Die machteloosheid voel ik ook, maar dan vanuit mijn zusterhart. Wat ongelófelijk ellendig dat ik je niet helpen kan op de manier die je recht zou doen. Dit is je eigen strijd en ik zie dat je die aan het verliezen bent. Tranen rollen over mijn wang. Je probeert mij te troosten en zegt zacht dat je me bedankt. ‘Als je maar weet dat ik je zie lieverd, dat ik je niet alleen laat. Dat wij er voor je zijn…’, stamel ik tussen mijn tranen door. Je knikt, mijn boodschap komt bij je binnen. Je ontspant wanneer je in bed ligt. Een zachte aai langs je wang en hopelijk een rustige nacht.

Een dag later luisteren we naar muziek in de serre. Boudewijn de Groot is één van je favorieten.

‘Welk nummer wil je horen? Avond, Testament, Meneer de President?’ Ik noem de nummers in de playlist op. ‘Vlinder…’, zeg je zacht. Je luistert in stilte naar het nummer. Het lijkt wel of je de muziek beleefd. Zo bijzonder mooi om te zien.

En nu, nu ben ik stil… Ik luister het nummer wanneer ik alleen ben, doe mijn ogen dicht en ik besef me ineens… Lieve Jet, dit nummer ben jij, was jij…

Eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste

Geuren die je hebt geweten

Alles kan je nu vergeten

Op het water wieg je heen en weer

Zo te sterven op het water met je vleugels van papier

(Verdronken Vlinder, Boudewijn de Groot)

Ik ga je missen.

Zeeuwse Zuster