'Ik kan niet meer...'

‘?? ??? ???? ????...’

‘Eva, door die medicijnen ga ik eerder dood.’ 'Maar wat als die medicijnen je nu wat verlichting kunnen geven?', antwoord ik. Het kost veel moeite om aan mensen uit te leggen dat je niet eerder doodgaat. Maar ik kan hem met moeite overtuigen. Een snufje morfine doet in dit geval wonderen.

Alles wat hij nog wil doen dat doet hij in deze afgelopen dagen. Eerder was hij er nog niet aan toe om met deze regelzaken bezig te zijn. Maar ook hij voelt dat de tijd dringt. Bewust afscheid nemen van vrienden en familie, begrafenis regelen en morgen komt de notaris nog langs. En het belangrijkste over twee dagen zijn zoon uit Afrika...

De volgende middag stap ik binnen. ‘Eva ik kan niet meer’, zegt hij terwijl hij drie keer hapt naar adem in een zin. Huilend staat zijn vrouw naast het bed met zijn hand in die van haar. ‘Wat kunnen we doen?’

Ik bel de huisarts die in de ochtend is geweest. ‘Dan gaan we over op sedatie’, is zijn antwoord na mijn korte overdracht en observatie. Hij krijgt van mij de vraag gelijk terug: 'Kunnen we intermitterend proberen?' De arts lijkt deze optie niet te kennen en belt mij na wat onderzoek later terug.

Ik kom terug als de spullen geleverd zijn. De vermoeide ogen kijken mij aan. ‘Doe maar snel hoor’, zegt hij. De pomp sluit ik aan waarna het sedatiemiddel gestart wordt. Zijn vrouw kruipt naast hem in bed. Haar hoofd ligt op zijn borst die na een tijdje rustgevend op en neer gaat. Van een afstandje kijk ik toe hoe hij eindelijk rustig in slaap valt.

De volgende avond stap ik binnen, zijn zoon zit naast zijn bed en ze kletsen heel wat af samen. Vanmorgen werd hij na een nacht goed slapen weer wakker toen de pomp eraf gehaald werd. Hij merkt mij op. ‘Ha Eva, kom jij mij weer in slaap toveren na deze heerlijke dag?’

Deze nachtelijke time-out, zorgde voor nog een paar hele fijne dagen, waarna hij met zijn naaste om hem heen is overleden. En hij ging niet eerder dood, maar overleed wel in alle rust.