‘Ik had eigenlijk bij zin drie al geen zin meer om te luisteren, maar besloot zelf maar wél even empathisch te zijn’

Ik neem mijn woorden terug. Dat Henk empathisch is, bleek een illusie. Man, hoe ouder ik word, hoe minder ik van mannen begrijp. Voor mijn gevoel was het twintig keer makkelijk toen ik met mijn achttien jaar mijn eerste relatie met mijn toenmalige vriend instapte. Het leek destijds allemaal zoveel eenvoudiger. Misschien omdat het gewoon minder boeide als de relatie werd verbroken. Genoeg vissen in de zee tenslotte. Maar dat is toch iets minder eenvoudig als je een bepaalde leeftijd bent gepasseerd.

Hoe dan ook: ik wilde jullie vertellen over mijn oprechte irritaties wat Henk betreft. Hij vond dus dat hij me te weinig zag, en vond het een bijzonder goed idee om dat via WhatsApp met me te delen. En daar, mensen, ontstaan dus WhatsAppirritaties. Dan vind je het als vrouw een gigantisch goed idee om je hoofd de hele dag te breken over iets dat je vent op WhatsApp heeft gezegd. Terwijl hij zich ondertussen allang weer fluitend met zijn werk bezighoudt. Of nog erger: gewoon in slaap is gevallen. En jij je maar afvragen hoe je die ene zin, die ene opmerking, nu eigenlijk precies moet interpreteren. Alsof je een Sudoku niveautje ‘vergevorderd’ aan het oplossen bent, en de oplossing uren later nog steeds ver te zoeken is.  

Wonder boven wonder zagen Henk en ik elkaar na deze eerste fase van irritaties toch nog in real life. Henk besloot initiatief te tonen en me eens een keer spontaan op te zoeken, wat ik ergens wel waardeer maar ergens ook rete irritant vind omdat ik misschien wel iets heel belangrijks aan het doen was. Of misschien gewoon even een momentje voor mezelf wilde na één van mijn vele diensten. Of me net in mijn chillpak had gewurmd en Koos make-uploos op de bank was neergeploft, reikhalzend uitkijkend naar die vers gekochte zak chips.

Henk: je had dit beter niet kunnen doen. Ik was al niet in de mood, en even later al helemaal niet meer. In een mum van tijd leek het de omgekeerde wereld. Normaal vuur je als vrouw honderd vragen op een man af en blijkt vervolgens dat hij nooit het juiste antwoord kan geven, omdat je als vrouw toch wel je eigen interpretatie aan zijn (zorgvuldig uitgekozen) antwoorden geeft. Dit besloot Henk nu bij mij te doen. Ik denk dat hij me gewoon wilde pesten of terugpakken.

Werk je dinsdag? Heb je woensdag een nachtdienst? Denk je donderdag tijd voor me te hebben? Kunnen we vrijdag niet een keer een weekendje weg? Zaterdag een dagje strand? Het leek tot in het oneindige door te gaan. Empathie? Ab. So. Luut. Geen. Sprake. Van. En ik had ook eigenlijk bij zin drie al geen zin meer om te luisteren, maar besloot zelf maar wél even empathisch te zijn. Ter compensatie van Henk zelf, zeg maar. Of ik deed maar alsof ik luisterde, want eigenlijk interesseerde het me allemaal geen barst. In mijn hoofd had ik voorafgaand aan zijn bezoek al een punt achter onze toch al niet bestaande relatie gezet.

Maar wat nu het meest irritante was aan het gezanik van Henk? Dat was niet eens het gezanik zelf. Het meest vervelende was dat bij mezelf ineens de onzekerheid toesloeg. Want wat zijn we daar goed in he, vrouwen. Lekker onszelf de schuld geven. Ik projecteer alles wel zo mooi op Henk, maar wat als het gewoon aan mij ligt? Dat gevoel van mislukking… Wat een intens minder fijn gevoel is dat. Want misschien ben ik zélf wel niet goed genoeg voor Henk, in plaats van hij niet voor mij. Ineens werden die moppersessie en de daaropvolgende gedachten in mijn hoofd zo groot, dat ik in no time naast Henk zat te huilen.  

Onzekerheden: een onvermijdelijk onderdeel van het vrouwelijk bestaan. Of je daar als man iets aan kunt veranderen? Nee. Alleen luisteren. Luister gewoon alsjeblieft naar ons, that’s all we ask. Jullie komen altijd, maar dan ook altijd, met oplossingen. Het praktische denken. Nee, we willen jullie oplossingen niet. We willen gewoon dat je luistert, ons knuffelt en een kus op ons voorhoofd drukt.

Hoe dit verdergaat, lees je volgende week…