IC Neonatologie-verpleegkundige Nicky: ‘Die roze wolk bestaat hier niet’

Overal klinken bliepjes en piepjes als verpleegkundige Nicky haar werkplek, de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) laat zien. Verder is het doodstil op de zaal die vol staat met couveuses, omringd door oplichtende apparaten en een batterij aan infuuspompen.

Minikindje

In een couveuse verderop ligt een minikindje, volgehangen met buisjes, infuuslijnen en draadjes. Het lijkt wel een popje, zo klein is deze premature baby, net 25 weken oud. Rond een couveuse in de hoek is het gordijn dichtgeschoven, een vader zit er met zijn piepkleine kindje op zijn blote huid te buidelen. Baby’s worden rustig van kangoeroeën, het is ook goed voor het reguleren van de temperatuur van het kindje. ‘Maar het allerbelangrijkste: het is heel effectief om de hechting tussen ouders en kind te verbeteren’, zegt Nicky.

Geen spijt

Nicky voelt zich als een vis in het water op de afdeling. Na haar opleiding verpleegkunde en ruim zes jaar werken op een kinderafdeling, koos ze bewust voor de IC neonatologie. ‘Met name de technische kant leek me leuk. Ik liep eerst een dagje mee, kon toen solliciteren voor een opleidingsplek hier in het ziekenhuis en begon drieënhalf jaar geleden aan de opleiding. Ik heb werkelijk geen dag spijt gehad.’

Tussen hoop en vrees

Het werk is heftig. ‘Geen ouder beseft wat hem of haar te wachten staat als je hier door de deur heen stapt. Die roze wolk? Die bestaat hier de eerste tijd niet. Ouders leven tussen hoop en vrees. Wij zijn in die periode hun belangrijkste steunpilaar. En ook al is die roze wolk hier niet te vinden, we proberen toch geluksmomenten te creëren zoals het vieren van kleine mijlpalen.’

Waardevol

Waarom ze haar werk zo mooi vindt? ‘We zijn hier verantwoordelijk voor het kwetsbaarste dat ouders hebben, het is zo dankbaar. Als team haal je samen echt alles uit de kast om een ernstig zieke pasgeborene te redden. Fantastisch als we zo’n kindje en de ouders een toekomst kunnen bieden. En niets mooiers dan dat moment dat je voor de allereerste keer een kindje uit de couveuse haalt om het bij de ouders neer te leggen, huid op huid. Middenin alle hectiek hier zie je dan opeens een gezinnetje ontstaan. Zulke momenten zijn super-waardevol.’

Richtlijn

‘Haar’ afdeling bestaat uit drie units met in totaal tussen de twaalf en vijftien bedden, één unit is momenteel gesloten vanwege personeelsproblemen. De kinderen variëren in gewicht van 500 gram tot vijf kilo. Er liggen kindjes die na een problematische bevalling of met afwijkingen geboren worden, maar ook veel prematuren. Volgens de officiële richtlijn worden kinderen die geboren worden na een zwangerschap van 24 weken behandeld - als ouders dit willen - en als een redelijke kans bestaat dat het kindje het redt.

‘Praat er maar tegen’

Naast de medische zorg begeleiden Nicky en haar collega’s de ouders intensief. Ze helpen bij het verwisselen van de eerste luier, maar steunen ouders ook als ze hun piepkleine baby amper aan durven raken. ‘Leg je handen maar op het kindje, praat er maar tegen. Wil je het eens zelf uit de couveuse halen om te buidelen? Zo krijgen ze echt een ouderrol.’

Verhaal kwijt

Het moeilijkste blijft het overlijden van een kindje. ‘Door de band met ouders en kind, doet dat echt wel wat met je. Soms moet je dan even van de afdeling af, je verhaal aan iemand kwijt. Als je denkt: nu trek ik het even niet, is er hier altijd wel iemand die luistert. Soms neem ik het toch mee naar huis, dan ga ik een lang stuk hardlopen om mijn hoofd leeg te maken.’

Emoties beheersen

De eerste keer dat ze meemaakte dat een kindje overleed, was tijdens haar opleiding. ‘Ik liep met een collega mee. Zij zorgde voor het kindje, toen het besluit viel de behandeling te staken. Toen ik dat intense verdriet zag, was dat wel lastig. Je mag als professional best emoties tonen, maar je moet ze kunnen beheersen. Ik leerde toen ook hoeveel je als zorgprofessional voor ouders kan betekenen.’

Groot geluk

Ze is er inmiddels aan gewend dat diep verdriet en groot geluk hand in hand gaan. ‘Gister nog kwam een jongetje dat ik heb verzorgd met zijn ouders op bezoek. Hij is nu twee, maar als pasgeborene was hij zo ziek. Ik zag hem rennen en dacht: dat hebben we toch goed gedaan.’

Oproepje

Tot slot heeft Nicky nog een oproepje voor mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in het werk als verpleegkundige op de IC Neonatologie: 'We zijn actief aan het werven voor de opleidingsplekken. Wie serieuze interesse en de juiste kwalificaties heeft, is welkom om een dagje met ons mee te lopen.’

Op de Instagrampagina @Babiesareourbusiness kun je het werk van Nicky en haar collega’s volgen.