Hospiceverpleegkundige Esther: 'Koos Konijn mocht ook mee in haar kist: maatjes voor het leven'

Met grote ogen komt Lydia ons hospice binnen. Ze heeft een licht verstandelijke beperking, maar is altijd in staat geweest om voor zichzelf te zorgen en zelfstandig te wonen. De laatste weken begonnen haar zussen zich echter grote zorgen te maken. Lydia heeft al drie jaar een hersentumor. Na chemotherapie en bestralingen is de tumor niet meer terug te dringen en is ze uitbehandeld. Moe en uitgeput komt er niets meer uit Lydia’s handen. De gewone dagelijkse dingen worden haar te veel en haar huisje verslonst beetje bij beetje. Bleek en apathisch zit ze alleen nog maar in haar stoel. Samen met haar huisarts en zussen werd besloten Lydia op te nemen in ons hospice.

De eerste dagen is zij stil. Neemt alles wat er om haar heen gebeurt in haar op en laat alles gelaten toe. Na een poosje begint Lydia zich thuis te voelen. De goede verzorging, de voeding, de aandacht en ritme en regelmaat zorgen ervoor dat ze langzaam weer begint op te leven. Ze krijgt zelfs praatjes, en haar cynische humor zorgt voor heel wat lachsalvo’s. Ze wordt de vrolijke noot in het hospice. Onze Lydia had door haar puurheid onze harten gestolen.

'Misschien krijg ik wel wat in mijn schoen', had ze tijdens Sinterklaastijd serieus opgemerkt. Wat vond ik het heerlijk om, nu mijn kinderen groot zijn, tijdens mijn nachtdienst stiekem haar schoen te vullen. 'Oh, de Sint vindt mij toch wel lief!', had ze lachend gezegd, terwijl ze de volgende morgen haar cadeautje uitpakte. In haar schoen zat een zacht, wit knuffelkonijn. Haar zussen hadden gevraagd of wij dit in haar schoen wilde doen. Sindsdien waren ze onafscheidelijk. 'Hoe heet jouw konijn?', vroeg ik. 'Koos', zei ze trots. Bij het noemen van zijn naam kijkt ze mij indringend aan. Ze houdt hem defensief vast, zodat je het niet in je hoofd durft te halen om er de draak mee te steken.

Lydia en Koos Konijn werden maatjes. Vooral naarmate de tumor begon te groeien. Ze kreeg insulten, en ondanks medicatie volgden deze elkaar steeds vaker op. Er zat niets anders op dan haar, tijdens een insult, een neusspray met slaapmiddel te geven. Ze viel erdoor in slaap en haar lichaam stopte dan met schokken. Ook het overgeven hield dan op. Als ze wakker werd, was het eerste wat ze zag: Koos Konijn. Het was wonderlijk om te zien dat ze na zo’n zware aanval weer met een glimlach op haar gezicht wakker werd.

Lydia werd na ieder insult zwakker, totdat zij enkele dagen later in een diepe slaap viel. Prikkels van buiten nam zij niet meer waar. Uiteindelijk doofde haar aardse lichtje om te gaan stralen in de onzichtbare wereld. Rustig en vredig overleed zij met Koos Konijn in haar armen. Koos Konijn mocht ook mee in haar kist. Maatjes voor het leven, tot het einde aan toe. Konijnen als Koos verdienen een plekje in de hemel. Maar mocht dit niet lukken, dan is de hemel, met Lydia, weer een prachtige pure engel rijker.