Hospiceverpleegkundige Esther - 'Als de slaap niet wil komen, dan is het donker nog donkerder dan het lijkt'

Overdag is er actie. In de nacht is het stil. Dat mensen dit beeld hebben, weet ik omdat ik ze hoor vragen: 'Wat doe je de hele nacht? Val je niet in slaap? Duurt zo’n stille nacht niet lang? Heb je een breiwerk bij je?'

Het is gedeeltelijk waar. Er zijn van die nachten dat alle cliënten rustig slapen. Elk uur loopt je dan een ronde om te kijken of alles goed gaat. Alleen… Deze nachten behoren in het hospice in ieder geval niet tot het leven van alledag. Buiten het uitzetten van medicijnen, het wegwerken van de klussen die overdag zijn blijven liggen. Buiten het ingrijpen bij pijn, misselijkheid, verwardheid en helpen van toiletgangen van de cliënt. Buiten de nodige medische handelingen, het klaarmaken van nieuwe dossiers, het poetsen van de materialen van de verpleegkundigen en het doen van de achtergebleven was. Buiten het doen van bestellingen, het uitvoeren van de taken waar je taakhouder van bent, het behandelen van binnengekomen mails. Buiten het verzorgen van familie die waakt bij cliënten, het regelen van de laatste zorg van een cliënt of het afsluiten van een dossier van een overleden cliënt…

Buiten dat alles speelt nabijheid geven aan een cliënt in de nacht een grote rol. Het voeren van gesprekken, het luisteren, het geven van massages, het aanreiken van warme pittenzakken, kruiken, het samen luisteren naar muziek, het voorlezen van Bijbelverzen, het bekijken van fotoalbums en het praten over vroeger zijn allemaal heel belangrijk. Want: daar lig je dan. De ziekte in je lijf sluimert door, zonder uitzicht dat je beter wordt. Geen controle meer over wat er in je lichaam gebeurt. Wetende dat je einde nabij is. De nacht, duisternis en stilte vallen neer. Geen bezoek meer, geen actie en geluiden meer.

Als de slaap niet wil komen, dan is het donker nog donkerder dan het lijkt.

Als de slaap niet wil komen, dan valt je denken de stilte aan en ga je malen.

Als de slaap niet wil komen, dan voel je ineens elk pijntje in je lichaam.

Als de slaap niet wil komen, dan komen de verborgen tranen ineens tevoorschijn.

Als de slaap niet wil komen, dan lijken de geluiden van de stilte nog harder dan die van overdag.

Als de slaap niet wil komen, dan mis je jouw geliefden, die er vanmiddag nog waren, dicht om je heen.

Als de slaap niet wil komen, dringt de onderdrukte boosheid zich ineens een weg naar buiten.

Als de slaap niet wil komen, word je ineens teruggeworpen op jezelf.

Als de slaap niet wil komen, dan wordt je machteloosheid ineens zichtbaar.

Als de slaap niet wil komen, dan kruipen de uren voorbij.

De slapeloze nacht

het donker

de stilte

slaat een gat

in de sluier

van de afleiding

van jezelf

Laat maar komen

laat maar gaan

het mag er zijn

En als het er is

dan ben ik bij je

ik hoor je

ik zie je

en houd je hand

stevig vast

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'