'Hoe goed we de zorg ook leveren en hoe mooi de eigen kamer en douche ook is, het kan nooit het gevoel van thuis vervangen'

Bed, kast en prikbord.

Laatst sprak ik met iemand over het verpleeghuis. Zo’n gesprekje tijdens een verjaardag, waarin je praat over je werk. Ik vertelde dat ik als regieverpleegkundige werk in het verpleeghuis. Zij vertelde over haar moeder die met dementie had verbleven in het verpleeghuis. Ze had veel bewondering voor de zorgverleners die daar werkzaam waren en met veel geduld en liefde haar moeder hadden verzorgd.

‘Tegenwoordig is alles zo anders in het verpleeghuis dan vroeger’,zei ze. ‘Mijn moeder had een eigen kamer, een eigen badkamer’ en ik knikte bevestigend. Ik zag het ineens weer voor me, die stage in het verpleeghuis, meer dan vijfentwintig jaar geleden. Op elke kamer verbleven vier bewoners. ‘Je had een bed, een kast en een prikbord en dat was het wel’,  zei ik en ze herkende het van haar bezoeken aan haar oma in het verpleeghuis.

Is het nu zoveel anders? In een bepaald opzicht wel. In het verpleeghuis waar ik werkzaam ben, hebben de bewoners allemaal een eigen kamer en hoeven ze geen badkamer te delen met anderen. De kamer van de bewoner wordt ingericht met eigen meubels en spullen. Dat maakt de kamer persoonlijk en herkenbaar. Het is vooral fijn dat je een eigen kamer hebt, een plek voor jezelf.

Als ik over de gangen in het verpleeghuis loop, gaat het wel eens door mijn gedachten. Als mens bouw je van alles op in je leven. Je schaft spullen aan, je richt je huis in naar jouw smaak en je hecht waarde aan je eigen gebruiken en gewoonten. Als je in het verpleeghuis komt te wonen, lever je heel veel in. Een klein deel van je meubels en spullen krijgen een plek in je kamer. Wat verder opgespaard is in de loop van de jaren valt weg op dat moment.

Hoe goed we de zorg ook leveren en hoe mooi de eigen kamer en douche ook is, het kan nooit het gevoel van thuis vervangen. Zoals een bewoner laatst zei: ‘Het is goed hier, maar ik mis mijn eigen huis en tuin.’ In die woorden hoorde ik het gemis en we keken hem allemaal meelevend aan.

‘Het is misschien niet thuis, maar je kan zelf de sfeer maken’, sprak een andere bewoonster de medebewoner toe. Ook dat is waar. We kunnen een sfeer met elkaar creëren waarin het veilig is en waar de bewoner een plek voor zichzelf mag hebben. We kunnen ons best doen om zoveel mogelijk aan te sluiten bij de gebruiken en het dagritme van de bewoner en daarmee rekening te houden met wie de bewoner is als mens. Als zorgverleners kunnen we daarin een bijdrage leveren, zodat het verpleeghuis meer is dan een plek met een bed, een kast en een prikbord.