Het UMC Utrecht werkt aan 3D-printer die levend weefsel print

Een klassieke 3D-printer stapelt laagjes. Met deze techniek is het mogelijk om protheses of hele organen te printen. Inmiddels kan een 3D-printer ook overweg met levende cellen. Toch is de overlevingskans van deze cellen klein, want de laagjesmethode neemt heel veel tijd in beslag. Riccardo Levato van het UMC Utrecht werkt aan een nieuwe techniek: ‘volumetrisch bioprinten’. Deze techniek print razendsnel delen van het menselijk lichaam zoals een hartklep, een stuk van een dijbeen of een meniscus.

Deze nieuwe methode maakt het mogelijk om levend weefsel toe te voegen. Onderzoekers kunnen daardoor delen van een patiënt snel en nauwkeurig nabouwen. Op dit weefsel kan een behandeling of medicatie worden getest. ‘Mensen hoeven dan niet zomaar geopereerd te worden. En stel dat er een stuk hart kapot is, dan kunnen we dat repareren. Zo is er ook minder behoefte aan donoren’, vertelt Jos Malda, hoogleraar bioprinten aan het UMC Utrecht. ‘Het mooie aan het werken met weefsel is dat je daadwerkelijk kan zien hoe het functioneert in de mens. Door op deze manier medicatie te testen, zullen er minder dierproeven nodig zijn.’

Onderzoeker Riccardo hoopt te bereiken dat zijn printer organische protheses kan maken van levend weefsel. Lieke Lamb is trendwatcher en verwacht dat dat nog even duurt. ‘Het is echt nog toekomstmuziek. Het gewone 3D-printen neemt een vlucht, maar aan bioprinten zitten nog wat haken en ogen. Al zijn de eerste resultaten geweldig. We gaan steeds meer die kant op, maar momenteel zijn we nog bij het helen van wonden, huid en botstructuren. In Israël is het gelukt om een hart na te maken, maar die moet nog leren kloppen. In Rusland hebben ze gewerkt aan de schildklier van een muis.’

Bron: UMC Utrecht en RTL Nieuws