'Het is goed geweest, ik heb een prachtig leven gehad'

Voor Coby is het in ieder geval een stellig besluit. Er is geen sprankje angst bij haar te vinden. Ze kijkt ernaar uit. Zij is dan ook heel ziek en heeft geen uitzicht meer om beter te worden. 'Het is goed geweest, ik heb een prachtig leven gehad', zegt ze dankbaar.

Coby is pas twee dagen geleden vanuit het ziekenhuis naar het hospice gekomen. Het inleveren van haar zelfredzaamheid valt haar zwaar. 'Dit is toch geen leven meer!', zegt ze verdrietig, als ze zichzelf niet meer kan wassen. Ook de stilte in het hospice valt niet mee voor haar. Door de coronaregels mag er minder bezoek komen dan zij zou willen. Ze heeft het liefst altijd mensen om zich heen, maar nu is het wachten op het bezoek. 'De tijd gaat hier zo langzaam', zegt ze tegen een vrijwilliger die een poosje bij haar is gaan zitten.

Haar wens voor euthanasie is al bij de huisarts bekend. Met hem zet ze meteen alles in werking, zodat het zo snel mogelijk uitgevoerd kan worden. Er volgen nog twee dagen van afscheid van haar familie. Ze geniet intens van iedereen nog heel even zien.

In de avond voor haar euthanasie, als iedereen weg is, ligt ze uitgeput in bed. Haar dochter ligt naast haar op het koppelbed. Zij zal deze laatste nacht bij haar blijven slapen. Haar dochter aait nog even over haar hoofd en zegt: 'Vond je het fijn dat ze er allemaal waren, mam?' Ondanks de vermoeidheid en het verlangen om te gaan slapen, zegt Coby: 'Kijk uit voor mijn haar, het zit net zo mooi!' Haar dochter en ik kijken elkaar met een glimlach aan en Coby valt in slaap. Ze ligt in een, voor het oog, stijve en ongemakkelijke houding. Maar precies op een manier waardoor haar haren niet in de war zullen raken.

De volgende dag oogt ze rustig en ontspannen. De stelligheid straalt van haar af. Nog een laatste keer douchen. Ze geniet ervan. Ze wil meteen de kleren aan die ze met zorg heeft uitgekozen. De kleding die ze straks in haar kist zal dragen. Het komt niet vaak voor dat cliënten hun eigen kleding uitzoeken. En al helemaal niet dat ze het al aantrekken tijdens de euthanasie. Of ze zijn er niet mee bezig, of het kan ze niets meer schelen.

Maar Coby wel. We zijn genoodzaakt om haar te vertellen dat ze een papieren, absorberend broekje onder haar kleding aan moet. Even opgeschrokken uit haar zelfverzekerde houding, vraagt ze waarvoor dat dan nodig is. Dat had ze niet gepland. Maar na de uitleg dat je bij het sterven lichaamsvocht kunt verliezen, begreep ze meteen de functie ervan, en stemde ze toe. 

Ze neemt plaats op haar bed. Ze vraagt een spiegel en kijkt nog even of haar haar goed zit. En dan is ze er klaar voor…

Zonder angst, voorbereid op de niet voor te bereiden gebeurtenis die komen gaat.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'