'Geregeld verdween haar hand in haar decolleté als ze op zoek was naar een van haar attributen'

Zo tegen het voorjaar van dit (ellendige) jaar, keek ik terug naar het verleden en de bijzondere mensen die ik via GGzBreburg heb ontmoet. Plots moest ik aan Oma Vroomans denken. We gaan een jaar of 20 jaar terug in de tijd. Het was tegen het einde van het jaar. In die tijd werkte ik op de opname afdeling voor ouderen bij de ggz. Het was rond de feestdagen en ik had avonddienst.

Bij ons was mevrouw Vroomans opgenomen. Mevrouw was een grote, stevige en struise vrouw. Ik denk dat ze tegen de 80 moet zijn geweest. Ze was een tikkeltje ouderwets: ze droeg grote bloemenjurken met dikke zelfgebreide vesten, stevige ECCO schoenen en ze had lang grijs haar gedraaid in een knot. Ze was nooit getrouwd en had geen kinderen, maar ze was wel erg gek op kinderen. Mevrouw was opgenomen omdat ze somber en eenzaam was. Ze was stil komen te vallen nadat ze niet meer kon werken. Stilletjes was ze de enige overgeblevene in haar familie. Mevrouw was soms in de war.

Mevrouw Vroomans was de dochter van een bakker en heeft tot hoge leeftijd in de bakkerij van haar familie gewerkt. Iedereen kende haar. Zo eenvoudig als ze was, zo geliefd was ze in haar omgeving. Bij de slager kreeg je een stukje worst en bij Oma Vroomans kreeg je een speculaaskoekje. Mevrouw wilde namelijk graag aangesproken worden met ‘vrouw Vroomans’ of ‘oma Vroomans’. Ze had iets liefs over haar. Ze was stilletjes en rustig. Ze was eigenlijk een voorbeeld uit een boekje hoe een oma er uit moest zien. Deze typische generatie ouderen zien we niet veel meer.

Mevrouw Vroomans had een flinke boezem die netjes verstopt zat achter de bontgekleurde dikke vesten. Ze dienden als opslagruimte voor zakdoekjes, speculaas, 4711 parfum en haar beurs. Geregeld verdween haar hand in haar decolleté als ze op zoek was naar een van haar attributen of als ze de verpleging een traktatie wilde geven. Zo ging dat toen. Mevrouw Vroomans was helaas behoorlijk doof. Ik denk dat haar slechte gehoor deels schuldig was aan haar eenzaamheid en verwardheid. Ondanks dat ze een hoorapparaat had kon ze simpelweg niets meer horen en miste daardoor veel.

Op die bewuste avonddienst was de avondmaaltijd klaar en alle patiënten werden geroepen voor het eten. Ik liep naar haar toe en bukte mij voorover richting haar oren (en hoorapparaat) om met een behoorlijk volume haar de boodschap mede te delen. Maar mevrouw Vroomans stopte mijn voorgenomen actie en wees naar haar boezem. Ik (niet wetende wat deze in de war zijnde mevrouw bedoelde) keek haar verbaast aan. Mevrouw opende haar vest en wees naar haar decolleté. Tot mijn grote verbazing bleek tussen de zakdoekjes, parfum en et cetera, ook de versterker van haar hoorapparaat te zitten.

Mevrouw Vroomans had een zeer antiek hoorapparaat waarvan de versterker niet bij het oor zat, maar een extern kastje was met een draadje. Deze was zeer vakkundig weggemoffeld in haar boezem. Dat verklaarde deels waarom mevrouw slecht hoorde, maar ook waar dat piepend geluid toch steeds vandaan kwam.

Mevrouw zag er de humor wel van in en zei dat ze ‘grote kommen op de kast had waar veel inpast’. Een Brabants gezegde wat betekend dat iemand een grote boezem heeft. Je kunt je vast voorstellen hoe raar het eruit heeft gezien wanneer de verpleegkundige tegen de borsten van een patiënt staat te gillen: 'Vrouw Vrooomaaans... het eten is klaar!’ Nog maar niet te spreken als mijn mannelijke collega's dit moesten doen.

Ik weet niet meer hoe het met Oma Vroomans is afgelopen, maar ze moest eens weten dat ze na zovele jaren mij nog steeds aan het lachen maakt. Ik wens jullie een fijn voorjaar en dat we nog maar veel oma’s als mevrouw Vroomans mogen tegenkomen.