Geestelijk verzorger Berthilde: ‘Als ik er niet was geweest, was het doodgaan zwaarder voor de patiënt’

Berthilde van der Zwaag (66) woont in Rotterdam en in Eindhoven. Op jonge leeftijd begon ze als verpleegkundige in het ziekenhuis. ‘Het werken met zieke mensen paste bij mij, maar toen al vond ik de dood vreselijk eng’, vertelt ze tegen het Algemeen Dagblad. Later in haar leven kreeg ze vier kinderen, waardoor ze tijdelijk stopte met werken. Op 44-jarige leeftijd begon Berthilde in de terminale thuiszorg én met de studie theologie.

Na het halen van haar diploma, startte ze in 2007 als geestelijk verzorger. Zittend aan het bed van de patiënt, voerde ze allerlei gesprekken, tot diep in de nacht. Inmiddels heeft ze al tachtig patiënten zien sterven. De één is angstig, de ander boos. Toch merkt Berthilde dat de meeste patiënten uiteindelijk vrede hebben met hun stervensproces. Ook met Berthilde doet het veel. Al voelt ze geen verdriet, eerder dankbaarheid. ‘Als ik er niet was geweest, was het doodgaan zwaarder geweest voor de patiënt. Nu kon ik iemand houvast bieden, steun.’

Vooral de laatste momenten zijn zwaar, aldus Berthilde. Sommige patiënten ervaren veel strijd en lijden, maar ademen toch telkens weer in. Alle indrukwekkende ervaringen tijdens de waaknachten heeft Berthilde gebundeld in het boek ‘De dood nabij’. Wat ze de lezer graag wil meegeven? ‘Kijk vooral niet weg als iemand in de laatste levensfase zit, blijf contact maken met die persoon. De dood is niet eng.’

Bron: Algemeen Dagblad