Fixeren mag niet. Maar wat moet je dan?

Meneer D. is niet meer vast ter been, alleen vergeet hij dat consequent. In zijn hoofd is hij soms weer even die atletische god die hij vroeger was. Dan staat hij op en kukelt meteen om. Hoe vaak ik hem niet al voor een schedelbasisfractuur heb behoed… Door al die oefening is mijn reactievermogen trouwens wel van olympische kwaliteit!

Zenuwslopend

Op avonden dat ik in mijn eentje voor zes bewoners zorg, komt altijd het moment dat ik de eerste naar bed moet brengen. Zeker als we veel onrustige mensen op de afdeling hebben hou ik mijn hart vast, gaat het wel goed met de vijf achtergebleven mensen in de woonkamer? De zenuwen gieren door mijn keel.

Mag niet

Niks aan te doen, banden zijn ten strengste verboden, maar ook mensen in hun stoel een beetje klemzetten tussen de tafel en de muur, of een veiligheidsriem in de rolstoel, het mag niet.

Regels zijn regels

Bij hoge uitzondering mogen wel de bedhekken omhoog als bewoners ’s nachts erg onrustig zijn. Maar ja, dan moet je dus wel eerst de handtekening van de familie én de behandelend arts scoren. Gek genoeg vindt de familie het meestal wel goed, zij willen ook liever niet dat mams ’s nachts een klap maakt. Maar onze artsen zijn meestal onverbiddelijk. Regels zijn regels.

Creatief met zitzakken

Tja, wat doe je dan? Wij worden er creatief van, zo hebben we een tijdje zitzakken geprobeerd. Omdat je daar zo lekker lastig uit kunt opstaan. Helaas, met slim samenwerken (een handje van een medebewoner) hesen onze bewoners zichzelf verrassend soepel omhoog. Wel ideaal: we huren sinds kort speciale bedden die helemaal omlaag kunnen als mensen gaan slapen. Als ze eruit klimmen, rollen ze zachtjes op de grond. Fijner voor de bewoners én voor mijn gemoedsrust.