'Ergonomisch werken is zoveel meer dan alleen het gebruik van een glijlaken en een tillift'

Ergonomisch werken.

Iets wat in de VVT toch wel een beetje te wensen overlaat, is het ergonomisch werken. Dat kost mij mijn rug. Ik schrijf dit omdat ik de laatste weken vooral in het verpleeghuis tegen problemen aanloop. Het was niet mijn rug die me in de steek liet, maar die van mijn wat oudere collega. Toch, na vijf nachtdiensten, hoor ik mijn rug fluisteren: 'Wil je dit alsjeblieft nooit meer doen?'

We kunnen zo veel

Samen met Sandra loop ik over de gangen. Eigenlijk zou ik hier alleen moeten lopen, terwijl zij in het gebouw naast mij werkt. Maar we hebben besloten om samen te lopen en samen ons werk te doen. Samen is het sleutelwoord voor deze locatie! Ik moet namelijk drie keer 20 appartementen controleren, terwijl zij twee keer 15 en één keer 17 doet. Dat is echt ontzettend veel, en je zou kunnen denken: het is 's nachts, ze slapen. Maar vaak is dat niet het geval. Dit huis kan verschrikkelijk spoken, en dat is niet altijd even grappig.

Aan het begin van de nacht help ik op zes afdelingen nog vijf mensen naar bed. Dan moet ik bukken, strekken, mezelf in een hoekje wringen, en het enige wat ik kan bedenken is: sorry, ergonomisch werken is zoveel meer dan alleen het gebruik van een glijlaken en een tillift.

Thuis wat eigenlijk een instelling is

Vaak, als ik vertel wat er misgaat, krijg ik te horen: 'Ja, maar het is het huis van de cliënt.' Ik ben gestopt met vertellen dat dit een instelling is en dat de mensen hier wonen, omdat ze een te grote zorgindicatie hadden om thuis te kunnen blijven. Thuis is op dit moment een instelling waar ik werk en waar ik ook moet kunnen werken zonder dat het mij mijn rug kost.

Daarom ben ik voorstander van organisaties die eerst naar de wensen en behoeften van zorgverleners luisteren, en dan pas kijken hoe ze een cliënt tegemoet kunnen komen.

Simpele voorbeelden?

Ligt jullie incontinentiemateriaal op de kamers? Zo ja, waar ligt dat dan? In het bedtafeltje, de kledingkast, badkamerkastje? Ligt dat boven of onderin? Of ligt het waar het hoort in het midden, zodat de zorgverleners niet hoeven te bukken? Voor er nu familieleden zijn die gaan steigeren, wij hebben vaak drie keer per dienst een wissel van het incontinentiemateriaal. Als je dan leest dat ik drie keer 20 woningen heb, moet je even nagaan hoe vaak wij moeten bukken.

Bedden tegen de muur? Tenzij je organisatie beschikt over Hillrom bedden met grote wielen, zou ik het persoonlijk geweldig vinden dat ik niet steeds met mijn volle gewicht aan een bed hoef te hangen voor ik het kreng in beweging heb. Aan beide zijden toegankelijk en dat betekent ook geen vaste nachtkastjes, maar een op wieltjes waar ik een duw tegen hoef te geven en hij is weg.

Geen zeil, alsjeblieft geen zeil… Onze hulpmiddelen zijn niet gemaakt voor zeil, maar voor harde vloeren, zoals PVC of Laminaat. Misschien een gietvloer? Maar op zeil duw ik me met een lift drie slagen in de rondte.

Kleine aanpassingen eerst

Er moet één plek zijn waar alles ligt, bij voorkeur in het midden, zodat je er vanuit een gehurkte houding nog bij kan. Het liefst in de badkamer en alsjeblieft zorg dat er handschoen dispensers hangen, zodat we eindelijk van de handschoenen op de verwarming af kunnen komen. Warmte en handschoenen gaan niet samen, het droogt uit en het wordt poreus. Dit werd mij tijdens mijn opleiding verteld.

Laten we deze dispensers gewoon aan de muur hangen, zodat we wat beter overal bij kunnen en dat het overal op iedere kamer hetzelfde is.

Op en neer, op en weer neer

Voor Sandra had het een mooie optie geweest, zij schoot door haar rug bij de zoveelste keer bukken. Het management? Dat luisterde natuurlijk niet, want het is niet huiselijk. Klopt, dat wij goed werken, hoort namelijk bij het stuk INSTELLING! Ziekteverzuim? Zes weken.