'Een ijzige kou kwam ons tegemoet, de scharnieren kraakte en het licht werd aangedaan…'

Ergens in de jaren 80 ben ik mijn carrière in de zorg begonnen en deed ik de opleiding tot ziekenverzorgende. Vergis je niet, want dit was een stevige driejarige studie die je klaar maakte voor de zorg en verpleging aan mensen in het verpleeghuis. Na mijn diplomering bleef ik rondhangen op de afdeling waar ik afgestudeerd was. Het was een somatische afdeling met speciale zorg aan de terminale bewoner. Al als leerling, maar nu met het diploma op zak al helemaal, waren nachtdiensten een maandelijks ritueel. 

Ik kon er toch niet zo goed tegen, tegen die nachtdiensten. Ik sliep slecht en had veel dagen nodig om weer in een ritme te komen. Maar goed, het waren over het algemeen wel rustige werkdagen. 

Tijdens de leerlingentijd waren we met twee nachtdiensten en op een nacht werkte ik met Ine. Ine was een grote struise vrouw die voor geen duivel bang was. En dat komt mooi uit tijdens zo’n enge donkere nachtdienst. Ken je dat? Je hoort ieder piepje en kraakje en de afspraak was dat als de zwerfwacht langs kwam, ze met haar sleutels rinkelde om zich aan te kondigen. Afijn, terug naar Ine en ik… 

Het was zo tegen half drie en Ine en ik waren de medicijnen aan het uitzetten toen er plots een vreemde man achter ons stond. Zo maar…zonder iets te zeggen, geruisloos stond hij daar. Ik schrok me een ongeluk, maar Ine, die sloeg als schrikreactie de man met een volle vuistslag neer. Hij viel op de grond en schreeuwde uit: 'Niet slaan zuster, niet slaan zuster. Ik wil alleen maar koffie komen drinken.'

Deze arme ziel bleek een dakloze te zijn die van de daklozenopvang verder op in de straat bij ons was binnengeslopen. Kennelijk waren de deuren niet goed afgesloten. 

De man is onder begeleiding van collega’s naar buiten begeleid. De koffie heeft hij nooit gehad. Ine en ik hebben geloof ik vijf liter extra strong opgezopen… 

Jaren later, met het diploma op zak, draaide je alleen de nachtdienst. De zwerfwacht kwam nog steeds met rammelende sleutels aan, maar verder was je op jezelf aangewezen. 

Tijdens de nachtdienst overleed een mevrouw. De arts was al geweest en mevrouw kreeg de laatste zorg door de zwerfwacht en mij. Het was inmiddels al vroeg tegen de ochtend, toen wij deze mevrouw naar een aparte kamer brachten waar ze opgehaald zou worden door de uitvaartorganisatie. Deze kamer werd met recht de 'dodenkamer' genoemd, want de lichamen werden er dus tijdelijk neergelegd of de kamer werd gebruikt voor terminale zorg. Met een verdrietig, maar tevreden gevoel sloten we de deur van het 'dodenkamertje' achter ons en deden het slot erop. 

De zwerfwacht en ik besloten nog wat na te praten en samen wat te drinken en zo zaten we samen aan tafel. Op een gegeven moment ging de bel, dat wil zeggen, mijn pieper ging af en in het schermpje kon je zien welk kamernummer er belde. De schrik sloeg me om het hart want wat denk je? Het kamernummer van de overleden mevrouw verscheen in het display. Met knikkende knieën zijn de zwerfwacht en ik naar die kamer gelopen en aan de buiten zijde zagen we het 'aanwezigheid lampje' branden. Dat lampje ging aan als er iemand had gebeld of als er iemand bezig was in die kamer. Maar hoe kon dat toch? Die mevrouw was toch dood en wij hadden die kamer op slot gedraaid. 

Uiteindelijk trok de zwerfwacht de stoute schoenen aan en maakte de deur open. Een ijzige kou kwam ons tegemoet, de scharnieren kraakte en het licht werd aangedaan… Niets, niemand troffen we aan. Het was een raadsel hoe de bel af is gegaan. Was het een geest? Bestaan spoken? Het mysterie werd echter snel opgelost. De arm van de overleden mevrouw was van het bed afgegleden en tegen de drukknop van het belsysteem aangekomen en dat heeft de bel doen afgaan. 

Je kunt je voorstellen dat we ook hier weer de nodige hoge bloeddrukken hebben gehad en heldendaden hebben verricht.

Nachtdiensten... nooit mijn favoriet geweest.