‘Doe je wel zachtjes? Mama heeft pijn’

Ga jij mijn mama helpen?

Het is 14.45 uur en ik ben onderweg naar mijn werk. Ik ben benieuwd wat deze avonddienst mij gaat brengen. Al snel bedenk ik me dat het niet te voorspellen is. En juist dat is het mooie van werken bij de acute thuiszorg: niet weten wat je te wachten staat. Een stukje spanning, adrenaline, of hoe je het ook wil noemen. Echter, er zijn sommige situaties die je niet zo snel meer vergeet.

Aangekomen op kantoor pak ik een bak koffie en kijk in de agenda of er vaste zorgmomenten in staan. Ik zie dat ik rond 18.00 uur stomazorg moet verlenen bij mevrouw Jansen*, iets wat vaker voorkomt en waar ik normaal gesproken geen moeite mee heb. Mevrouw Jansen heeft uitgezaaide darmkanker en een slechte prognose voor de toekomst. Dat wordt een heftig bezoek besef ik me. Ik kom iets voor 18.00 uur aan, parkeer mijn auto en pak mijn tas uit de auto. Ik loop naar het juiste huisnummer en bel aan. De deur wordt opengedaan en een dame van middelbare leeftijd staat in de deuropening. ‘Goedemiddag mevrouw, ik ben Rik, verpleegkundige. Ik kom u helpen bij de stomazorg’, zeg ik. Het is heel even stil en als ik verder de gang in kijk, zie ik twee kleine kereltjes die dezelfde leeftijd hebben als mijn dochters en ik vraag mezelf af of zij de kinderen zijn van de dame die net de deur opendeed.

‘U komt niet voor mij, maar voor mijn dochter. Ze ligt boven op bed.’ Op dat moment weet ik het. Dit is de oma die op haar kleinkinderen past, totdat papa thuiskomt van zijn werk. Ik voel me een beetje dom. Van tevoren had ik alles gelezen, maar niet naar de geboortedatum gekeken. Ik had dus kunnen weten dat mevrouw Jansen niet van middelbare leeftijd is, maar 33 jaar oud. Drie jaar jonger dan dat ik ben. Ik ben er stil van en bied mijn excuses aan. ‘Je bent niet de eerste die denkt dat het om mij gaat. Maak je geen zorgen jongen, ik neem het je niet kwalijk.’

Ik loop verder naar binnen en zeg de kleine mannen gedag. Ze zien mij met mijn werktas binnenkomen. ‘Ga jij mijn mama helpen?’, vraagt de oudste. ‘Ja kerel, ik ga mama helpen.’ ‘Doe je wel zachtjes? Mama heeft pijn.’ Ik knik met een brok in mijn keel.

Ik loop naar boven en zie de slaapkamer waar ik moet zijn. Bij binnenkomst zie ik een doodzieke jonge vrouw liggen. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Dat is nog niet eerder gebeurd, een broeder. Leuk!’ Ik begin te lachen. Gelukkig vindt ze het leuk, dat gebeurt niet altijd. We raken aan de praat en er ontstaat een ontspannen en luchtige sfeer. Na 15 minuten ben ik klaar en zeg ik haar gedag. De zorg voor de stoma is goed gegaan en ik loop terug naar de auto. Er gaat van alles door mijn hoofd. Wat een sterke vrouw, wat een verdriet en wat een moeilijke situatie voor het gezin en de oma. Ik vind het heel heftig allemaal.

Tijdens de overdracht kan ik gelukkig met mijn collega’s de situatie bespreken en mijn verhaal doen. Het gevoel dat ze je begrijpen en je steunen is heel fijn. Het helpt mij om het een plekje te geven. Ik ben rond 23.30 uur thuis, doe mijn jas en schoenen uit, pak nog wat te drinken en loop dan naar boven. Voordat ik mijn bed in stap, loop ik even bij mijn dochters naar binnen. Even een kus en een knuffel. En dan lig ik in bed naast mijn vrouw. Ik kijk haar aan, geef haar een kus op haar voorhoofd en voel mij dankbaar. Ik doe het licht uit en zet de wekker. Morgen weer een nieuwe dag. Morgen weer een late dienst.

Rik

*Omwille van de privacy zijn de namen gefingeerd.