‘De scheldwoorden vliegen ons om de oren als het niet gaat zoals zij wil’

12 ambachten, 13 ongelukken

Ze is nog redelijk jong vergeleken bij mijn overige cliënten. 55 jaar. Ooit getrouwd geweest, drie keer. Ze heeft kinderen, maar met geen van drieën nog contact. Haar familie heeft haar verstoten…

In haar dossier lees ik haar levensverhaal. Het is niet fraai. Een leven vol ellende, het merendeel veroorzaakt door haar zelf. Ruzies, schulden, alcoholmisbruik, diefstal. Ze heeft meerdere banen gehad, in veel verschillende functies, maar hield het nergens lang vol. Dit lag volgens mevrouw niet aan haar, maar altijd aan de ander. In haar ogen was ze de perfecte baas, werknemer, dochter, zus, moeder, echtgenote enz. Enig zelfinzicht ontbreekt bij haar. Bij de eerste ontmoeting komt ze op mij over als vriendelijk en heel charmant. Wel valt het mij op dat zij voortdurend praat over zichzelf. Het woord “ik” komt vaak voor in haar zinnen. En dit is altijd in positieve zin. De negatieve zinnen gaan alleen maar over anderen. Gelukkig heb ik van tevoren haar dossier gelezen, dus verbaast het mij niet.

De eerste zorgmomenten gaan prima. Maar zoals ik al verwachtte komen de eerste tekenen van haar karakter na een paar weken naar voren. Ze klaagt over een collega en probeert ons tegen elkaar uit te spelen. Als ik het verhaal check bij mijn collega blijkt het verhaal totaal anders te zijn en ze kan het bewijzen. De vriendelijke dame verdwijnt steeds vaker uit beeld. De scheldwoorden vliegen ons om de oren als het niet gaat zoals zij wil. Omdat we haar voorgeschiedenis kennen zijn we op eventuele problemen voorbereid. Helaas waren de mensen uit haar verleden dit niet en liet ze veel mensen in nare omstandigheden achter.

Toch vraag ik mijzelf af met wie ik meer medelijden heb. Met haar slachtoffers of met mevrouw zelf. Want de eenzaamheid die haar omringt, is heel verdrietig.