'De haartjes die ik voel, zal ik later misschien invlechten'

Beste vriendin

Het is vroeg in de ochtend als ze me belt. ‘Twee streepjes betekent dat ik zwanger ben, toch?!’ Ik kan het haast niet geloven, het lijkt nog zo kortgeleden dat we samen leerden voor de eindexamens van de middelbare school. Nu ben ik verloskundige en wordt zij mama.

Langzaam went ze aan het idee. En ik wen met haar mee. Ik kom bij haar langs om het babyhartje te luisteren. Bizar en bijzonder tegelijk, dat dit mensje in haar groeit en dat we dit samen mogen delen. Ik kom langs om foto’s te maken van haar groeiende babybuik. In spanning wacht ik tot zij de geslachtsecho heeft gehad, om slechts enkele minuten later roze hartjes te mogen ontvangen. Ik help mee met de organisatie van haar babyshower. En als ze vragen heeft, is een berichtje zo gestuurd.

Bewust heeft zij ervoor gekozen om voor een andere verloskundigenpraktijk te kiezen, zij doen het medische stuk en nemen de verantwoordelijkheid. Ik ben er als extra steun.

Als ze me bij 38 weken zwangerschap appt dat haar vliezen net gebroken zijn en ze gaat proberen om nog wat te slapen voor de weeën misschien gaan beginnen, lig ik de hele nacht wakker. Waar zij die nacht rustig de weeën opvangt, lig ik onrustig in bed te wachten op nieuws.

Voor mijn gevoel duurt het uren voordat ik wat hoor. Wanneer ze aan het persen is en ik voor iets anders in het ziekenhuis ben, loop ik even langs haar verloskamer om kort succes te wensen. Opeens twijfel ik of, ze nu in dit intense moment, wel op mijn woorden zit te wachten. Ik staar door het raam van de deur naar haar moeder die nerveus naast het bed staat. De kraamzorg ziet mij staan en opent de deur. ‘Is dat Naomi? Vraag of ze binnenkomt’, hoor ik mijn vriendin zeggen. ‘Je komt precies op het juiste moment, ik kan niet meer.’

Ik schrik als ik haar zie. Ze is lijkbleek. Uitgeput. In de negen jaar dat ik haar ken, heb ik haar nog nooit zo gezien. Bij elke andere vrouw die uren weeën heeft weggezucht verwacht ik haar zo aan te treffen, een verklaarbaar resultaat van intense pijn. Maar op dit moment voel ik me even geen verloskundige, maar alleen een vriendin.

Haar eigen verloskundige vraagt, nu ik er toch ben, om even samen na te denken over het beleid. Ze denkt dat de baby goed om ligt met het hoofdje, maar vraagt aan mij of ik ook naar de stand wil voelen ter extra check.

Ik twijfel en kijk naar mijn vriendin. ‘Doe maar gewoon,’ zegt ze tussen de weeën door. Ik schakel over naar de professionele modus en voel van binnen naar de stand van het hoofdje. Het kindje ligt er inderdaad goed voor. Mijn vingers rusten even op het hoofdje van de baby. De baby die ik mag gaan zien opgroeien. De haartjes die ik voel, zal ik later misschien invlechten. Een liefdevol gevoel gaat door me heen.

Ze vangt de weeën zo rustig, beheerst en krachtig op dat ik er stil van word. We zien steeds wat meer haartjes komen. ‘Je doet het zó ontzettend knap!’ zeg ik. Het hoofdje wordt langzaam geboren en ik pak de warme baby aan. Ik leg haar voorzichtig op haar mama’s borst. ‘Je hebt het gewoon gedaan! Ze is er!’ roep ik blij en geëmotioneerd. Terwijl ik vertederend toekijk hoe mijn vriendin verandert in een moeder, duwt ze haar gezicht tegen mijn hand aan. Er zijn geen woorden nodig, tranen zeggen genoeg.

Ik kijk het mooie meisje van top tot teen na, meet haar, weeg haar. Help haar in haar eerste pakje samen met haar papa. Er worden foto’s gemaakt. Geknuffeld en gehuild. Ik heb er zojuist een nieuwe vriendin bijgekregen. Elke bevalling is uniek, maar deze is onvergetelijk.

© Leven van een Verloskundige