De eerste keer dat… ik assisteerde bij euthanasie

Caroline (39): ‘Ik was huisarts in opleiding toen ik voor het eerst assisteerde bij euthanasie. Zelf de handeling uitvoeren of erbij staan is wel wezenlijk anders, je zit niet in die achtbaan van tegenstrijdige emoties die horen bij iemand doodmaken. Toch was het ook voor mij heftig en spannend.

Dapper en duidelijk

Het ging om een 60-jarige vrouw met longkanker. Ze was terminaal en lag in een hospice. Samen met mijn opleider was ik een paar keer bij haar geweest. Bij die bezoekjes ging het vooral over haar wil om te sterven, ze had geen behoefte aan gesprekken over persoonlijke zaken. Ze was dapper en duidelijk. Als het maar gebeurde.

Eerst spreekuur

Op de dag zelf gingen we eerst lunchen, daarna stapten we in de auto om naar haar toe te gaan. Mensen beseffen dit misschien niet, maar je hebt als arts niet een dag vrij voor zoiets als dit. Je hebt gewoon je spreekuur en ja, je moet ook eten. Dat voelde wel gek.

Berusting

We gingen naar haar kamer, haar familie zat om haar heen. De sfeer was verdrietig, maar berustend. We vroegen haar of ze comfortabel was, of ze nog iets wilde zeggen. Die vraag voelde bijna overbodig. Zij was er zo ongelooflijk klaar voor.

Drie spuiten

We begonnen. Bij euthanasie gebruik je drie spuiten. Ik gaf ze aan en mijn opleider spoot ze een voor een in. De gedachte dat we iemand aan het doodmaken waren, had ik maar even geparkeerd.

1,2,3

Mijn rol lijkt misschien simpel, maar ik had er mijn volle aandacht bij nodig. Het is maar goed dat de apotheek heel duidelijk 1, 2 en 3 op de spuiten zet. Ik was toch best in de war, had op dat moment niet over de juiste volgorde kunnen nadenken. Ik liet mijn gevoelens pas echt toe toen het voorbij was, na het lichamelijk onderzoek en de vaststelling dat ze dood was. Haar familie stortte in. Dat raakt je, ook al is het niet jouw verdriet. Je stelt je toch voor dat iemand die dichtbij je staat er zo bij ligt.’