Christa werkt bij een alarmcentrale: ‘Ongelukken met kinderen vind ik wel heftig’

Hoe ben je bij de alarmcentrale terechtgekomen?

‘Ik ben 62 jaar en ik heb altijd in het ziekenhuis gewerkt als verpleegkundige. Ik vond dat steeds zwaarder worden. Toen bedacht ik dat ik toch wel iets wilde veranderen. Ik merkte rond mijn 56ste, ondanks dat ik mijn werk heel leuk vond, dat ik het niet tot mijn 67ste ging volhouden. Ik zag op LinkedIn toevallig een baan voorbijkomen en dacht: ik ga wel solliciteren, ik word natuurlijk toch nooit aangenomen. En natuurlijk werd ik wel aangenomen. En het is de beste stap die ik ooit heb kunnen maken!’

Wat houdt het werk bij de alarmcentrale precies in?

‘Kijk, als je op vakantie een schram krijgt en naar de huisarts gaat, hoef je het niet te melden bij je zorgverzekering. Maar als je in het ziekenhuis terechtkomt, je moet geopereerd worden en ze wapperen bij wijze van spreken meteen met rekeningen, dan bel je naar je zorgverzekering. Je zorgverzekering is aangesloten bij een alarmcentrale. Als iemand wordt geopereerd, bijvoorbeeld een blindedarmontsteking in Spanje, dan neemt hij contact op met die alarmcentrale. Daar wordt een dossier van gemaakt.’  

‘In het geval dat het in het buitenland niet goed gaat met iemand en diegene terug naar Nederland moet komen, kunnen wij een paar dingen doen. Je wil iemand naar huis brengen; soms gaan ze op eigen houtje naar huis, soms gaan ze met een ambulance of met een (speciaal) vliegtuig, al dan niet met een verpleegkundige die de patiënt begeleidt. We hebben daar een aantal opties in.’

Hoe komt zo’n dossier tot stand?

‘Bij de hulpverleners komt iemand binnen die zegt: “Mijn zoon heeft een blindedarmontsteking.” Het dossier dat wordt aangemaakt gaat naar het medisch team. Onze artsen bellen dan bijvoorbeeld, als het nodig is, met de arts in Spanje of met de contactpersoon. In sommige landen krijg je de arts niet te spreken, maar gaat het allemaal via via. Onze artsen hebben dus contact met de artsen in het buitenland en stellen vragen als: “Hoe gaat het met hem? Wanneer mag hij daar weg bijvoorbeeld? Of moet hij nog een keer geopereerd worden?” Zo wordt er een dossier gevormd.’

En wat zijn jouw taken?

‘Wij bellen de hele dag met huisartsen en tegenwoordig is dat best lastig. De huisartsen mogen telefonisch niet zomaar medische informatie geven. Daar moet de patiënt toestemming voor geven. Dat is meestal niet in één belletje geregeld. Dat is voor ons heel tijdrovend. We vragen dan de voorgeschiedenis op. Dat is voor ons belangrijk om een beeld te vormen. Sowieso als de patiënt in het ziekenhuis ligt, maar ook als we iemand gaan repatriëren. Ik heb weleens geteld hoeveel acties wij soms moeten doen om zo’n voorgeschiedenis op te vragen. Dat kunnen wel acht tot tien acties zijn die we uit moeten zetten.’

En heb je zelf weleens iemand uit het buitenland moeten repatriëren?

‘We halen soms ook patiënten op uit het buitenland. Ik ben eigenlijk aangenomen op een kantoorbaan, het is dus niet mijn baan. Ik moet het er echt naast doen of ik moet vakantie hebben, dan hoeft mijn baas geen toestemming te geven, maar anders moet ze altijd even goedkeuring geven. Als het niet zo druk is op de zaak kan het natuurlijk wel. Ik vind dat enig, want je kan bijvoorbeeld naar Spanje, Amerika, Bangkok en Kuala Lumpur.’

Was het schakelen van het werken aan het bed naar een kantoorbaan?

‘Ik wist eigenlijk niet zo goed wat het allemaal inhield. Dat is wel heel grappig. Ik was 56 jaar en moest weer een heel nieuw systeem leren en ging de verzekeringswereld in. Nou, als er iets is waar verpleegkundigen niets van weten, zijn het dit soort dingen. Ik ben natuurlijk van de oudere generatie, die weten daar helemaal niks van af. Dat was in het begin wel heel taai.’

Welke situatie is je het meest bijgebleven?

‘Ongelukken met kinderen vind ik wel heftig. We hadden ook een keer een jonge man die ging duiken in Griekenland en een paar uur later verdronken boven kwam. Of een auto met een vader, moeder en kinderen. Vader en moeder gewond, één kind overleden en twee kinderen gewond. Dat vind ik wel hele nare dingen. Vooral bij de jongere mensen is het verdrietig. Je hebt soms dat iemand ergens naar toe gaat voor het overlijden van zijn familielid en die krijgt dan zelf dus iets. Bij ons blijft het wel bij papierwerk. Soms zien we natuurlijk wel foto's, maar het blijft wel papierwerk. Maar op papier blijven het ook nare dingen.’ 

Kan je heftige situaties makkelijk loslaten of neem je het mee naar huis?

‘Nee, ik kan het wel loslaten. Soms denk ik: gadver. Als ik bijvoorbeeld iets niet geregeld krijg en ik daar eigenlijk onwijs van baal en dat die familie maar zegt: “Nederland, Nederland.” Dat kan nog wel eens een beetje bij me blijven beklijven. En dat ik dan de volgende dag bijvoorbeeld begin met werken en dat ik denk: nu ga ik mijn tanden erin zetten.’