Broeder Sjuul: 'Een-nul voor mijn rikketik die vol trots liet voelen dat hij van 80 naar 120 slagen kan binnen één seconde'

Na een dik jaar corona, hebben ze me losgelaten in de thuiszorg. Dat ze het aandurven. Maar alle gekheid op een stokje, naast alle schoolopdrachten over presenteren, de communicatie aan de hand van Frank Oomkes en nog een paar van die hoogopgeleide mensen, loop ik de routes in de wijk! Super gaaf want kennen jullie de uitdrukking 'Je moet roeien met de riemen die je hebt'?

Nog niet zo lang geleden zei een collega uit het ziekenhuis: 'Als je in de thuiszorg bent opgeleid, ben je geen goede hbo-verpleegkundige'. Ik denk dat je de kracht van de wijk niet moet onderschatten. Vandaag draai ik een route met 30 huisbezoeken in 5 uur tijd: dat is 10 minuten per patiënt en dan zal ik de reistijd maar even vergeten. Oogdruppels hier, pilletje daar, steunkousje links en rechts, wondzorg, drainzorg, suprapubische katheter, pijnpomp wisselen en afkoppelen van een buikspoeling.

In die uren heb ik 30 minuten pauze, dus lekker zo’n kant-en-klaarmaaltijd van de winkel in de magnetron. Tenminste dat dacht ik, want ik zou Broeder Sjuul niet zijn als er in mijn verantwoordelijke dienst geen ambulance of huisartsenpost hoeft te komen.

Wanneer ik in de flat naar kantoor loop staat er een man druk te gebaren voor de voordeur. Ik dacht dat hij zwaaide naar één van de dames die uit het restaurant kwamen, dus ik loop naar kantoor. Ik gooi mijn chirurgisch mond-neusmasker in de vuilnisbak en draai me om. Vlak achter mij staat de man. Een-nul voor mijn rikketik die vol trots liet voelen dat hij van 80 naar 120 slagen kan binnen één seconde.

'Bent u van de thuiszorg?!' Daar sta je dan in je witte pak, in het kantoor van de thuiszorg. Wat wil iemand dat ik zeg? 'Nee, ik ben groot fan! Daarom loop ik er zo bij.' Maar goed dat is onprofessioneel dus dat mag ik denken maar nooit zeggen. 'Ja dat klopt, waar kan ik u mee helpen?'

Zijn vader krijgt vier keer per dag zorg van ons en hij heeft in paniek gebeld dat hij aan het bloeden is. Ik zag de skin tear al hangen. Hup vierhoog met de trap - dat vindt mijn conditie leuk - en als hijgend hert sta ik uit te puffen terwijl de zoon het slot van de deur haalt. Dames en heren, de Halloween Fright Nights waren er niks bij. Het bloed lag zo ver je kon kijken. Van links naar rechts en van boven tot onder. In de gordijnen, over het behang, op de keuken, achter de zithoek en te midden van dat alles staat een klein kromgebogen mannetje van ongeveer 50 kilo met een afgezakte zwachtel om zijn been heen.

Stap 1 is jezelf herpakken en zoeken naar de wond. Ja succes, die beste man was zo rood als een tomaat. Maar gelukkig zag ik het stroompje bloed dat de pantoffel in sijpelde. Ik stond erbij en ik keek er naar… De man vertelde dat hij met zijn vader die middag naar het Jeroen Bosch ziekenhuis was om daar een biopt te laten nemen van een lymfeklier.

Stap 2 is afdrukken. Ik ga op zoek naar de spullen. Ik laat de zoon handschoenen aantrekken en druk op het wondje (nog geen 5mm doorsnede). Ik ging op zoek naar bruikbare zwachtels en absorberende matjes. Ben ik even blij dat 4 deuren verder een meneer woont die we zwachtelen en er tegenover een mevrouw met wondzorg.

Dus ik ruk daar van alles uit de kast en loop weer terug. Ik leg keurig een drukverband aan en zet hem met zijn been omhoog op een stoel. Zo, dat houdt het wel 30 minuten. In het keukenkastje zie ik Acenocoumarol staan. Voor mensen die niet uit de zorg komen, dat zijn kleine witte pilletjes die lijken op zoetjes en hebben de werking dat het bloed dun wordt. Superhandig voor mensen met een trombose of een embolie. Eén nachtmerrie voor mensen met een wond: want het bloed stolt ook niet meer... Ik ruim samen met de zoon alles op en verlaat het appartement.

Stap 3 is na 30 minuten op controle. Toen ik binnenkwam was het al duidelijk: tijd voor de dokter, daar moet een hechting in! Dus ik keurig gebeld (maar ja manco van het ziekenhuis) daar bel je de arts met de SBARR-methode. Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat de huisartsenpost die taal niet spreekt. Toch doe ik een goede poging en ratel mijn hele verhaal door de telefoon.

'Hoi ik ben Broeder Sjuul, verzorgende in de wijk. Ik sta hier bij een patiënt dhr.******** geboren: **/**/**** en woonachtig op ********** te ******* met BSN-nummer: ********* Dhr. heeft vanmiddag een biopt laten nemen in het ziekenhuis, de wond die is ontstaan is open en gaan bloeden. Inmiddels is het aantal cc verloren bloed opgelopen tot +/-850.

Dhr. is bekend met embolieën in de voorgeschiedenis en gebruikt hiervoor Acenocoumarol 1mg volgens doseringskaart. Dhr. heeft afgelopen drie dagen 1×2 1×1 1×1 pil ingenomen volgens voorschrift en niet gestopt zoals gebruikelijk bij een ingreep. Daarnaast is dhr. bekend met hypertensie waarvoor metoprolol 25mg. Dhr. is verder bekend met cognitieve achteruitgang. Er is een actief niet reanimeren beleid bekend bij de huisarts.

Inmiddels is er een derde drukverband aangelegd in de hoop de bloeding tegen te gaan. Mogelijke risico’s zijn: laag Hb-gehalte gezien de laatst afgenomen labwaarden onbekend zijn en de bloeding actief blijft. Waaraan ten gevolgen ligt dat dhr. in een hypovolemische shock kan raken. Hier gaat wel tijd overheen en zal niet acuut optreden. Ik wil graag dat de huisartsenpost langskomt ter beoordeling, mogelijk insturen naar de SEH ter beoordeling Hb.

Zo nu heb je een complete SBARR-overdracht en dat werkt ontzettend goed. Behalve als je bij ieder onderdeel wordt onderbroken door de telefonist met vragen die bij het volgende onderdeel pas aan bod komen. Uiteindelijk komen ze hoor de huisartsenposten want het klinkt urgent genoeg om te gaan handelen.

Bij binnenkomst begin ik al goed, ze vraagt me wat er aan de hand is. Ik vraag haar of ze zich ingelezen heeft. Haar antwoord? 'Als ik dat bij iedere patiënt moet doen word ik gek.' Nou dame, ik moet dat ook voordat ik bij een patiënt binnen stap. Maar goed, laat ik de wijze zijn en niks zeggen. Drie hechtingen verder (ik zei toch dat het maar klein was) vraag ik of ze nog het Hb-gehalte wil bepalen gezien het bloedverlies. 'Hoeveel is er verloren dan?' Dat was mijn eerste irritatie, dus ik zeg een beetje sceptisch +/- 850cc. 'Wat is cc?' Irritatie twee, mevrouw de dokter dat is milliliter. 'Nee hoor want hij is al oud.' Irritatie 3, 4, 5 en 6…. Want wat maakt het dat een ouder persoon niet geprikt hoeft te worden? Hebben die ergens in het lichaam een packed cell met een liter extra dan jonge mensen? Waardoor ze dat makkelijk kunnen missen?

Soms zal ik wel gewoon een zeikerd zijn denk ik. Het kost wat tijd en moeite maar deze patiënt is er weer mee geholpen.