Blogger Rogier: ‘Het personeelstekort zet druk op de zorg’

Op een gegeven moment is de gezondheid van mijn vader verslechterd. Dat zorgde ervoor dat ik belangenbehartiger in de zorg werd. Ik ben lid van een cliëntenraad, al vind ik dat een naar woord. De term ‘cliënt’ klinkt alsof de zorg om handel draait, maar zorg is mensenwerk.

Ik kijk binnen de raad naar zorg in de wijk en breng ook huisbezoeken. Vaak schrik ik van de kwetsbaarheid van mensen die zich thuis moeten zien te redden. Ze zijn regelmatig blij als de thuiszorg er is. Soms ook kritisch, maar je merkt dat de aanspraak en hulp die ze krijgen, veel betekent. Dat was ook mijn ervaring in het verpleeghuis van mijn vader.

En juist dat staat nu op het spel. Volgens de Sociaal Economische Raad moeten er in de komende twintig jaar 700.000 medewerkers bij in de zorg. Je zou dus denken dat werkgevers en de overheid deze sector aantrekkelijk maken; dat er bijvoorbeeld iets wordt gedaan aan de draagkracht van zorgprofessionals.

Toch lees ik de laatste tijd berichten die op iets anders wijzen. Zorgmedewerkers verliezen volgend jaar waarschijnlijk hun toeslagen door de overuren die ze nu, in tijden van corona, maken. En de motie om het kabinet op te roepen met een plan te komen voor loonsverhoging en betere arbeidsvoorwaarden, haalde het vier keer niet. Uit onderzoek onder drieduizend leden van zorgvakbond Nu’91 blijkt dat zo’n twee op de vijf mensen overweegt een andere baan te zoeken.

De waardering voor zorgprofessionals mag niet alleen een strijd zijn van henzelf. Het gaat zelfs verder dan het belang van de mensen die nu zorg krijgen. Ook mijn generatie, die over dertig jaar pas een beroep op ouderenzorg doet, moet zich uitspreken. Anders is die zorg voor ons straks onder de maat of afwezig. Ook daarom sta ik soms stil bij de zorgprofessionals die ik ontmoet. De toegewijde medewerker in de thuiszorg, die haar brood onderweg op de fiets eet omdat ze geen tijd heeft voor een lunchpauze. De verpleegkundige die rustig blijft na een klap van een bewoner in een verpleeghuis, omdat ze weet dat het onderdeel is van zijn ziekte. De zorgmedewerker die, na het verzorgen van een stoma van een meneer, aandacht schenkt aan één van zijn familieleden die ook worstelt met haar gezondheid. De medewerker in het verpleeghuis die mijn vader wél zijn avondmaaltijd kon laten eten, terwijl hij mijn hulp afsloeg. De kok die, in een erehaag met ander personeel, een bloem onder de handen van mijn vader schoof toen hij de lijkwagen voor het verpleeghuis werd ingereden.

Welke van deze medewerkers kunnen we missen als ze willen overstappen naar een andere baan? We kunnen helemaal niemand missen. Er moeten 700.000 mensen bij. Het personeelstekort zet druk op de zorg. Als je al een krappe jas draagt en rare sprongen moet maken in een crisis, dan zie je in die jas op een gegeven moment scheurtjes ontstaan. De zorg zou een grote, prachtige mantel moeten zijn. Gun die professionals daar de draagkracht voor.