Blogger Mariska: 'Ik kan ervoor kiezen om niet in zo’n spuuglelijke rolstoel te gaan zitten'

Deze eerste zes weken mag ik mijn been NIET belasten en MOET ik echt rustig aan doen. Een flinke uitdaging voor iemand die altijd in de weer is, niet snel stilzit, uren kan wandelen met de honden, haar huis graag aan kant heeft, het heerlijk vindt om in de tuin bezig te zijn en graag op de racefiets stapt. 

Deze keer ga ik maar niet eigenwijs doen en luister ik naar de strenge regels van de specialisten. Ik lig op de bank en volg mijn eigen cursus, met als belangrijkste thema’s: lief zijn voor mezelf, overgave, acceptatie, hulp vragen én hulp ontvangen.

En oké, we zijn - na de operatie - pas een week op weg, maar het gaat me best goed af. Al zeg ik het zelf. Ik realiseer me weer eens zo enorm dat ik zelf keuzes kan maken. Ik kan ervoor kiezen om te gaan zitten mokken, zeuren en klagen. Ik kan ervoor kiezen om te balen dat ik met dit mooie weer, op dit moment, niet naar buiten kan, ik kan ervoor kiezen om niet in zo’n spuuglelijke rolstoel te gaan zitten, ik kan ervoor kiezen om me kapot te vervelen, ik kan ervoor kiezen om mezelf heel zielig te vinden, et cetera. 

En… Ik kan ervoor kiezen om in te gaan op het aanbod van een buurman die mij en Cartouche met plezier een rondje uitlaat in de rolstoel. Ik kan er gewoon lak aan hebben en in dat lelijke ding stappen. Dan ben ik wel even heerlijk buiten; frisse lucht en er lekker uit. 

Ik kan ook genieten van de tijd die ik heb om te lezen en studeren. Om nieuwe plannen te maken en uit te werken. Om mijn opleiding online te volgen. Om het aanbod van een vriendin aan te grijpen die vraagt of ze iets voor mij kan betekenen, en nu volgende week met mij meegaat naar de eerste controle in het ziekenhuis. 

Ik kan ook dankbaar zijn voor mijn ouders die één keer in de week een dagje komen oppassen en ondertussen even wat huishoudelijke klusjes willen doen. Ik kan enorm genieten van dat wat er wel kan. Dat wat IK wel kan. De mogelijkheden die er zijn. De lieve mensen om mij en ons heen. 

Als je het boek ‘De Keuze’ van Edith Eva Eger nog niet gelezen hebt, dan zou ik je dat hierbij aan willen raden of bijna nog liever willen verplichten. Het is alleen geen flutromannetje, ik waarschuw je alvast. Het is een heftig boek; vreselijk, soms misselijkmakend, maar ook zo ontzettend krachtig en inspirerend. Edith is de Anne Frank die de Tweede Wereldoorlog en verschillende kampen overleefde, worstelde met de herinneringen en uiteindelijk koos voor vrijheid.

Dit boek, dit moment met mijn knie en ook onze kinderwens-expeditie, doen me realiseren en beseffen hoe positief ik in het leven sta. Hoe ‘makkelijk’ ik kan kijken naar wat er wel is en kan. Maar ook dat ik mezelf inmiddels toe durf te staan om verdriet, pijn, leegte en woede te voelen. Dat alles er mag zijn, precies zoals het er nu, op dit moment, is.

Edith Eva Eger formuleert in haar boek zo mooi het volgende: slachtoffer worden we allemaal ergens van, maar je hebt de keuze om een slachtofferrol aan te nemen en te leven in je eigen gevangenis van gedachten en overtuigingen, of je kiest voor een leven in vrijheid.

Ik ben ongelofelijk blij dat ik voor dat laatste kan kiezen. Dat ik hulp durfde en durf te vragen wanneer dat even niet zo makkelijk ging of gaat en dat ik nog steeds investeer in mijn eigen vrijheid van gedachten en overtuigingen. Ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven.

Daarnaast ben ik ontzettend dankbaar dat ik ‘bondgenoten’ mag begeleiden in hun eigen expeditie naar vrijheid. Dat ik deze mensen mag steunen terwijl zij zelf de verantwoordelijkheid nemen voor hun leven.