Blogger Liesje - 'Hoe graag het ziekenhuis ook wil aansluiten bij het meisje… Het meisje slaat dicht'

Als gezinsbegeleider begeleidde ik een meisje in het stukje naar volwassen worden. Plots kwam daar een vraag bij... Een zwangerschap. De zwangerschap van deze minderjarige LVB- jongere kwam geheel onverwachts. Ook bleek zij al heel ver in de zwangerschap te zijn waardoor alles versnelt in gang gezet moest worden. Omdat het een meisje is, buiten het stuk LVB, met meerdere problematieken is de benadering heel belangrijk om aan te kunnen sluiten bij haar. Nu is er al hulpverlening in het gezin zelf, maar door de zwangerschap komt het meisje ook bij het ziekenhuis in beeld. Ik laat mij altijd zo snel mogelijk zien als hulpverlener bij artsen, zodat zij weten dat er hulpverlening betrokken is. Zo ook bij dit meisje. Het ziekenhuis… Al die witte jassen, al die vragen en al die dingen die ze van je willen als je zwanger bent... En dat is logisch omdat de gezondheid van het kindje en de moeder belangrijk is. Maar in de ogen van het meisje is ieder oog, iedere witte jas, elke vraag en aanraking er één te veel...

Het ziekenhuis zoekt naar een ingang bij het meisje en maakt zich zorgen. Het meisje vlucht alleen maar harder weg... We gaan in gesprek: het ziekenhuis, de aanstaande moeder, de aanstaande oma en ik. Ik bereid het gesprek voor met het meisje en haar moeder zodat zij weten wat ze willen vertellen. Ik laat hen vooral het woord doen en indien nodig spring ik bij. Ook zijn er duidelijke afspraken in wat er wel en niet wordt verteld zodat er geen verrassingen zijn. Hoe graag het ziekenhuis ook wil aansluiten bij het meisje… Het meisje slaat dicht. Het meisje maakt zich zorgen en is bang dat er handelingen worden verricht die zij niet wil... Ik vraag of ik haar zorgen bij de maatschappelijk werker van het ziekenhuis mag neerleggen zodat we het daarover kunnen hebben met elkaar. Met toestemming van de moeder en het meisje mag ik contact hebben met het ziekenhuis. Ik spreek met zowel de arts als de maatschappelijk werker. Ik geef de zorgen aan die het meisje en haar moeder willen bespreken. De arts vraagt hoe zij het meisje het beste kunnen benaderen. Hoe kunnen zij ervoor zorgen dat het meisje zich veilig voelt? Ik geef hun handvatten en door samen te puzzelen kunnen we beide weer verder. 

De volgende dag gaan we in gesprek met alleen de maatschappelijk werker. Hij weet de vragen en daardoor kan hij rustig in gesprek over de zorgen die het meisje heeft. Omdat er nu maar één persoon was waar het meisje mee in gesprek hoefde durfde zij ook aan te geven wat ze wel of niet wil. Ook konden we het bevallingsplan bespreken. Het was een goed, helder en ontspannen gesprek. Alles is besproken en overal was antwoord opgekomen. Ook nog punten om thuis nog even over na te denken.  Na het gesprek liep ik met moeder en dochter het ziekenhuis uit en vroeg hen hoe zij het gesprek hadden ervaren. Ze gaven terug dat ze het een fijn gesprek vonden en dat zij zich gehoord en begrepen voelde. Door dit fijne gesprek was er een klein beetje vertrouwen gekomen in het ziekenhuis. En zo zie je maar wat samenwerking tussen professionals kan doen. Door allemaal hetzelfde te vertellen en met de neuzen dezelfde kant uit te staan weten moeder en dochter wat zij kunnen verwachten en wat er van hen wordt verwacht. Als ik thuis ben mail ik de maatschappelijk werker en geef ik mijn complimenten over het gesprek. Zo weten zij ook dat ze het vertrouwen beginnen te krijgen van moeder en dochter. Door deze beweging zie je maar hoe belangrijk het is om gebruik te maken van elkaars expertise. We zijn er nog niet, maar er is een begin…