Blogger Judith: 'Wauw, wat is de band tussen moeder en dochter toch sterk'

Tegen het einde van mijn vroege dienst word ik door een collega gevraagd om een nieuwe patiënt mee op te halen van de Spoedeisende Hulp. Aangekomen op de SEH treffen we een (voor de situatie) vrolijke vrouw aan. Ze oogt vriendelijk en zelfs nog redelijk rustig. Diagnose: herseninfarct met halfzijdige uitval aan haar linkerzijde door een eerder doorgemaakt infarct. Mevrouw kan niet praten, alleen knikken.

Haar zoon en echtgenoot zijn bij haar. Het is een lief tafereel; haar zoon die zijn moeder wil steunen, en enigszins behelpen plek probeert te maken voor de verpleging. Daarnaast haar man die als een soort waakhond naast haar zit, haar hand vasthoudt en haar gerust probeert te stellen.

Helaas mag door de coronamaatregelen niet iedereen mee naar de afdeling, dus neemt haar zoon tijdelijk afscheid. Een dikke kus op haar wang, een traantje en wat bemoedigende woorden later, gaat hij het SEH-kamertje uit. En dus is het voor ons tijd om mevrouw naar onze afdeling te vervoeren, met haar man nog steeds aan haar zijde.

Helaas gaat dit niet zo vlot als gehoopt. Eenmaal op de gang begint mevrouw met haar goede hand druk te gebaren. 'Bent u misselijk?', vraag ik. Mevrouw knikt bevestigend. Ik kijk mijn collega aan en zie dezelfde blik in haar ogen: niet nu, toch... Mijn collega sprint terug naar de SEH om een zakje te halen, maar gelukkig is de echtgenoot van mevrouw snel van handelen: binnen no time ontdoet hij het plastic tasje in zijn handen van de inhoud en duwt dit onder de kin van mevrouw. Net op tijd…

Wanneer mevrouw weer enigszins rustig is, vervolgen we onze weg naar de afdeling. Als we uit de lift stappen, komen we de dochter van mevrouw tegen. 'Oh meiden', zegt ze. 'Mag ik heel even mijn moeder zien? Ik weet dat ik niet mee naar binnen mag, maar hier bij de liften is voldoende!'

Ze loopt via het hoofdeinde van het bed naar haar moeder toe en aait mevrouw over haar hoofd. Met een Brabants accent zegt ze: 'Ha mam, hoe ist nou? Ik ben me kapot geschrokken joh!'. En dan gebeurt er iets magisch. Mevrouw, die eerder geen woord kon zeggen, draait haar hoofd richting haar dochter, knippert met haar ogen en roept dan uit het niets: 'HEY!!'

Het is een emotioneel tafereel en ik ben blij dat ik de gezichten niet kan zien, want dan had ik ook een (oké misschien wel meer dan één) traantje weg moeten pinken. Maar wauw, wat is de band tussen moeder en dochter toch sterk in dit soort situaties. Met een gelukkig gevoel loop ik even later de afdeling af; mijn dienst zit er voor vandaag op.