Blogger Judith - 'Ik wil u wel helpen, zuster, ik ben nog supersterk! Ziet u die spierballen niet?'

Meneer ligt op de driepersoonskamer die ik vandaag op me neem. Al tijdens het inlezen gaat er een belletje. Ik loop naar meneer toe en vraag wat ik voor hem kan doen. Meneer heeft tijdens het plassen in het urinaal gemorst, en nu zit zijn bed eronder. Vervelend natuurlijk, en uiteraard ook niet iets dat nog een half uur kan wachten.

Tijdens het verschonen zie ik een foto hangen van een hondje. 'Wat een leuk koppie heeft hij', zeg ik. 'Is dat uw hondje?' Meneer vertelt dat het hondje op de foto van zijn dochter is. Door zijn hoge leeftijd durft hij het zelf niet meer aan om huisdieren te nemen, maar op het hondje van zijn dochter past meneer graag. 'En het is me toch een schavuit, och och... Wat een deugniet. Alles vliegt door de tuin als dat beest er is', zegt meneer. Ik vind de woordkeuze van meneer zo grappig, dat ik in de lach schiet. De buren zullen wel denken...

Wanneer ik klaar ben, vraagt meneer of ik zijn voeten even toe wil dekken, omdat hij 'altijd zo ligt te koukleumen in bed'. Ik besluit meteen maar een extra deken te halen voor meneer. Als je het doet, doe je het goed. Toch? Bij het toedekken van meneers voeten, vallen me meerdere schaafwondjes op de enkels van meneer op. 'Heeft u geen last van die wondjes, meneer?', vraag ik. “Ach, welnee kind, ik heb neuropathie door mijn diabetes. Daarvoor ga ik ook naar de podotherapeut. Laatst schoot ze uit, hè, had ik zomaar een mes in mijn voet zitten!'

Ik kijk meneer verschrikt en vol afschuw aan. 'Auw?!', suggereer ik. 'Nee hoor, meid, ik voel toch niks. Ik zag alleen dat verschrikte tronie van haar, en toen dacht ik: hmm, dan zal er wel wat mis zijn. Nou dat werd wel duidelijk toen ik naar beneden keek! Maar zij schrok er harder van dan ik, hoor!' Wederom moet ik hard lachen om hoe meneer dit vertelt. Heerlijk, die droge humor. Zeker zo vroeg op de ochtend!

Omdat meneer vrij lang is, vraag ik of ik hem iets hoger in bed zal leggen. Nu zijn die ziekenhuisbedden natuurlijk hartstikke handig, want je zet gewoon het hoofdeinde lager dan het voeteinde. Dan helpt de zwaartekracht je mee! 'Ik wil u wel helpen, zuster, ik ben nog supersterk! Ziet u die spierballen niet?', zegt meneer vol goede moed. Ik moet lachen. 'Nou, Popeye', zeg ik met een knipoog. 'Trek jezelf maar eens omhoog dan!' Meneer schiet in de lach, maar weet zijn beide armen naar het hoofdeind te brengen en trekt zich vlotjes met twee armen omhoog. Zo, dat is ook weer geregeld.

We kletsen die dag nog volop, en aan het einde van mijn dienst neem ik afscheid van meneer. 'Ik ben er donderdag weer', beloof ik hem. 'Is goed hoor, meid', antwoordt meneer. 'Ik loop voorlopig toch niet weg!' En weer buldert hij van het lachen. Ik loop grinnikend de kamer uit. Wat een grappige man is dit!