'Dag Japie, dag Keesie. Komen jullie mama halen?'

Een mevrouw waarmee ik een band had, was 75 jaar oud toen zij in het psychogeriatrische verpleeghuiszorg (PG) op mijn afdeling kwam. Als kind heeft zij kinderverlamming gehad, waaraan ze een misvormd been met weinig kracht had overgehouden. Ze droeg jaren een beugel om haar been. Toen ze bij ons kwam, zat ze in een rolstoel. Net voor de oorlog is ze getrouwd, en ze kreeg samen met haar man een tweeling. Twee jongens: Japie en Keesie. Mevrouw woonde met haar gezin bij haar ouders, waar ook haar enige zuster woonde. Haar man was opgegroeid in een weeshuis en had geen familie. Haar man werd als soldaat opgeroepen om het land te verdedigen; dat was rond 1940. Haar man kwam om het leven bij de Slag om de Grebbeberg.

Mevrouw woonde in Rotterdam en was voor de tweede keer zwanger. Dit ging niet goed. Ze kreeg een miskraam en lag in het ziekenhuis toen Rotterdam werd gebombardeerd. Daarbij ging het huis van haar ouders verloren en raakte zij in één klap haar ouders, haar twee kindjes en haar zusje kwijt. Ze bleef thuisloos en zonder familie achter.

Mevrouw is daarna jaren alleen gebleven, uit angst nog iemand te verliezen waar zij om gaf. Ze werkte in een kruidenierswinkel en ontmoette daar toch weer iemand. Een man die exact even oud was als mevrouw en ook hij had geen familie. Ze trouwden toen ze 52 waren. Een jaar later stierf haar tweede man aan darmkanker.

Mevrouw, die al depressief was, werd nog depressiever en werd opgenomen in een psychiatrisch centrum. Daar kreeg ze medicatie. Ze bleek allergisch voor de medicatie te zijn en raakte in een coma. Hieruit ontwaakte ze pas twee dagen later. Hierdoor had ze krachtverlies en kon ze niet meer lopen.

Ze was erg teruggetrokken toen ze op onze afdeling kwam wonen. Langzaam ontstond er een band tussen ons. Ze vertelde mij best wel veel over haar leven. Mevrouw, die gelovig was opgevoed, had het geloof afgezworen. Ze zei dat er geen God kon zijn. Als die er wel zou zijn, dan was het volgens mevrouw een sadist die mensen liet lijden zonder noodzaak. In zo iemand wilde ze niet geloven. Ik sprak wel eens met mevrouw over mijn geloof (heks) en dat ik geloof in een God die zowel man als vrouw is. De God en de Godin. En dat ik persoonlijk ook geloof in een leven na de dood. Mevrouw zei dat zij dat graag wilde geloven, maar dat niet kon.

De tijd kwam dat mevrouw op haar sterfbed lag, en ook bij haar duurde dat een aantal dagen. Ze at en dronk niet, maar ze had geen pijn. In die tijd had ik nachtdienst en als het even kon, zat ik naast mevrouw omdat zij dat prettig vond. Ze wilde ook graag mijn hand vasthouden.

In de nacht dat zij stierf, had ik ook weer een poosje naast haar gezeten. Ik ging samen met de zwerfwacht de verschoonronde doen. Toen we daarmee klaar waren, liepen we naar mevrouw toe. Ze leek van binnenuit te stralen en er lag een prachtige liefdevolle lach op haar gezicht. Mevrouw keek naar ons en pakte mijn hand. Ze zei: 'Zie je dat? Het is een prachtig licht. En kijk daar eens... Daar zijn mijn kindjes. Dag Japie, dag Keesie. Komen jullie mama halen? Ja? Dan pak ik jullie handjes en laat ik ze nooit meer los. Dag lieve kindjes. Mama komt, hoor.'

Daarna viel mevrouw stil. Na een paar moeizame ademhalingen was ze overleden. De zwerfwacht en ik waren zó onder de indruk. Mijn collega zei dat ze nooit in een leven na de dood geloofde, maar dat zij daar nu aan ging twijfelen. Bij deze mevrouw was er bijna niemand aanwezig bij de crematiedienst, maar dit heeft enorm veel indruk op mij gemaakt.

Dit is Ineke:

Misschien heb je mijn blogs al weleens gelezen op de Facebookgroep voor verpleegkundigen en verzorgenden: daar blog ik onder mijn echte naam over mijn ervaringen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in de zorg. Eerst als helpende, toen als ziekenverzorgende en nu als verzorgende IG. Ik heb al veel kanten van de zorg gezien en meegemaakt. Ik deed mijn opleiding in de PG, heb jaren als uitzendkracht gewerkt, ben aan de slag geweest in het verzorgingshuis en heb in de ouderenpsychiatrie gewerkt, met uitstapjes naar de jongerenafdelingen. Momenteel werk ik vaste nachtdiensten in het verpleeghuis.