Anne blogt: leerlingen begeleiden, makkelijk is het niet

ervaringen-verpleegkundige-begeleiden-leerlingen

Eén van de taken van verpleegkundigen is het begeleiden van leerlingen. Dit lijkt een bijzaak, maar het is moeilijker dan je denkt! Lees hier de ervaring van blogger Anne.

Een leerling begeleiden, hoe leuk is dat? Je kennis en kunde overbrengen en ondertussen stiekem zelf ook nog leren. Klinkt mooi en simpel, toch?

Volop ideeën

Aan het begin van de dag neem ik samen met mijn leerling Bo de leerdoelen door. In mijn enthousiasme stel ik voor om ook nog even klinisch te redeneren ergens vandaag. Want waar ben je als verpleegkundige zonder je klinische blik, nietwaar? Ook spreken we af om door de dag heen een paar keer een time-out houden, zodat we kunnen terugkoppelen en voorspreken. Klinkt goed!

Het echte werkleven

Nu de realiteit. De werkdruk is vandaag zo hoog dat Bo de leerdoelen slechts deels behaalt, omdat ik niet overal bij kan zijn. In plaats van de tijd te kunnen nemen voor de terugkoppeling, roep ik af en toe: ‘Is alles oké?’ ‘We gaan zo echt even zitten!’ en ‘Als er iets is mag je altijd naar me toekomen!’ Halverwege de artsvisite realiseer ik me dat ik ergens nog een leerling heb rond lopen die als leerdoel had ‘meelopen met een artsvisite’. Oeps..

Moe, leeg en hoofdpijn

En dan is het ineens een half uur na werktijd en ben ik moe, soms zelfs leeg, en heb ik een lichte hoofdpijn omdat ik te weinig gedronken heb. En daar is m’n leerling. We moeten nog reflecteren en we zouden ook nog even samen klinisch redeneren. Vanochtend leek het zo’n goed idee.

Emotioneel begeleiden

Het begeleiden zit niet alleen in de praktische zaken, maar ook op emotioneel gebied. Soms heb ik een leerling die echt nog maar nét komt kijken. Fris (lees: groen) in alles, ook in acute situaties. En dan ben je samen een zieke patiënt aan het verplegen die letterlijk onder je handen ineens heel erg ziek wordt, acuut.

Het is mis

Ik zie dat het mis is. Ik kijk naar ‘mijn’ leerling en zeg: ‘Ik ga nu handelen, je hoeft zelf niets te doen, ik leg het straks uit.’ Ik bel een arts, we handelen snel, allebei vinden we het zorgelijker worden. Het SIT-team* en familie wordt gebeld, het SIT-team komt en daarna nog meer artsen.

Uitzichtloos

Het mag niet meer baten. De situatie is medisch gezien uitzichtloos. Ik bedank het SIT-team voor de hulp. Inmiddels is de familie gearriveerd. De arts legt uit wat er gebeurd is en de emoties lopen op. De palliatieve zorg wordt besproken en de familie stort nu echt hun emoties uit. Er valt letterlijk een dochter in tranen op mijn schouder. Er is verdriet, maar ook vrede bij de situatie.

Niet meer groen

En dan staat daar nog steeds mijn leerling. Nu niet meer groen in acute situaties, maar wel nog steeds niet wetende wat te doen of wat te zeggen. Ik loop naar Mees toe, adviseer een time-out in de teampost, neem de pieper over en beloof dat we dit straks doornemen.

Herkenbaar

Ik ga verder met mijn werkzaamheden en later tref ik Mees in de teampost. We bespreken de situatie, ik bied een luisterend oor. Al die gedachtes en gevoelens, zo herkenbaar. Ik heb niet overal antwoord op, maar probeer zo goed als het kan te luisteren. Ik adviseer Mees om die avond even iets te ondernemen, iets wat ontspant. Wellicht helpt dat om de gedachtes te verzetten. Terwijl ik dit adviseer, bedenk ik dat ik dit zelf ook ga doen.

Leerproces

De volgende dag brengt Mees de gebeurtenissen nog even ter sprake. Ze heeft het kunnen verwerken. Mees vond het intens om mee te maken, maar tegelijk ook leerzaam om te zien hoe je een duizendpoot moet zijn als verpleegkundige. In dezelfde adem vraagt Mees zich af hoe zij dit ooit onder de knie krijgt. Mijn reactie? ‘Elke dag leer je als verpleegkundige. Geef jezelf de tijd. Ik leer ook nog steeds, telkens weer...’

De namen Mees en Bo zijn gefingeerd.

*SIT-team: Het Spoed Interventie Team (SIT) is een oproepbaar team bestaande uit (over het algemeen) twee IC verpleegkundigen en één IC/SEH-arts . Dit team kan met behulp van verplaatsbare bewakingsapparatuur en therapeutische middelen een mobiel-IC bed/bewakingsbed creëren op een afdeling. Alle afdelingen binnen het ziekenhuis kunnen een beroep doen op dit team met behulp van de MEWS (Modified Early Warning Score). Met behulp van dit model weet je wanneer je dit team moet inschakelen.

verpleegkundige-anne

Dit is Anne:

Ik ben Anne en ik ben verpleegkundige in het St Jansdal ziekenhuis in Gelderland. Ik werk op de afdeling chirurgie en zie daar verschillende specialismen, zoals gastro-enterale chirurgie, MDL, gynaecologie, urologie en mammachirurgie voorbijkomen. Ik hou van deze diversiteit, omdat je flink wat kennis in huis moet hebben en elke dag bijleert. In een ver verleden ben ik kok geweest. Na de opleidingen verzorgende IG en medewerker maatschappelijke zorg heb ik in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein een interne opleiding tot verpleegkundige gedaan. Daar heb ik vijf verschillende afdelingen gezien en ben ik afgestudeerd op de hematologie. In mijn vrije tijd hou ik van een drankje met vriendinnen, reis ik graag en heb ik samen met mijn man een liefde voor Texel.

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar! 

You have already unliked it!