Ambulanceverpleegkundige John - 'We laten een kleine donatie achter, zodat ze overdag zelf voor wat voorraad kunnen zorgen'

Je hoeft niet ver te gaan om dicht bij jezelf te blijven.

Deze quote zag ik ergens voorbijkomen. En wat zit daar veel waarheid in. Vertrouwen op je eigen kracht en kunde. Je eigen identiteit hebben en dingen op jou manier te doen. Keuzes maken die bij jou passen en grenzen aangeven. Grenzen die wel eens ongewild vaker overschreden dan dat je in werkelijkheid zou willen. 

Het Journaal opent met de mededeling dat kankerpatiënten minder behandelingen nodig hebben. Dat is op zich natuurlijk een goede ontwikkeling. De benaming vind ik minder goed gekozen. Het gaat om mensen die getroffen zijn door kanker. Wellicht een detail, maar het voelt als zoals het wegzetten van een groep. 

Geraakt werd ik wederom toen de ik de berichten las, omtrent de gruweldaden die gepleegd worden in de oorlog in Oekraïne. Vreselijke martelingen die gefilmd worden, ongekende wreedheid en onmenselijkheid. Dieren doden om te overleven. Mensen kunnen veel wreder zijn. Ze beredeneren hoe ze een ander mens zoveel mogelijk kunnen laten lijden door marteling en bijna altijd gevolgd door moord. Laten we niet wegkijken. 

Ik bedenk welke regel ik moet typen om de overgang te maken naar de kern van dit blog namelijk ambulancezorg. 

Laten we hopen dat geweld en oorlog stopt en laten we hen niet vergeten. Hoop en kracht voor hen in deze ongekend zware tijd.

In de nachtdienst afgelopen week brak mijn hart even. Samen met mijn collega een patiënt medisch beoordeeld afkomstig uit Oekraïne. Gevlucht voor het oorlogsgeweld. Luisteren naar het schrijnende verhaal van moeder. Een ijsje zou nu verlichting kunnen brengen. Er is echter geen ijs op de locatie. Mijn collega en ik kijken elkaar aan. ‘Wij gaan NU voor ijs zorgen.’ Op de post liggen nog enkele ijsjes zodat ze de eerste uren vooruit kunnen. Deze gaan we halen en bezorgen we samen een beertje. We laten een kleine donatie achter, zodat ze overdag zelf voor wat voorraad kunnen zorgen. Een hulpverlening die indruk gemaakt heeft.

Met spoed zijn we onderweg naar een meneer die in de tong is gestoken door een insect (waarschijnlijk een wesp). De tong is al behoorlijk gezwollen. Vanwege bedreiging van de ademweg, rijden we met spoed. Patiënt is niet bekend met allergieën.

Ter plaatse treffen we dhr. aan op een stoel. Spreken gaat met dubbele tong, er is duidelijk angio-oedeem (plaatselijk uittreden van vocht). Als eerste dienen we epinefrine (adrenaline) toe via een intramusculaire injectie. Daarna brengen we een infuusnaald aan en krijgt de patiënt nog Tavegil intraveneus (antihistaminicum). De controles in de ABCD zijn verder goed. Patiënt bemerkt vrij snel dat het wat beter gaat, de zwelling neemt niet verder toe. 

Deze man nemen we toch mee naar de spoedeisende hulp. Ook al gaat het nu beter, er kan altijd een reboundeffect optreden. Na enkele uren observatie. Kijk ook eens op de site van thuisarts.nl, daar vindt je veel nuttige tips hoe te handelen bij o.a insecten beten.

Zorg op maat.

De mw. die ik in het verzorgingshuis ga bezoeken als Rapid Responder, heeft last van acute kortademigheid. De verzorgende begeleidt me naar haar kamer.

Er is een uitgebreide medische VG met o.a. hartfalen. Mw. is 94 jaar. Er is een niet -reanimeren beleid.

Op haar kamer ligt ze op bed. Omringd door enkele dochters. 

Mw. is helder, maar heeft duidelijke moeite met ademhalen. Spreken gaat moeizaam. Ze wil me wel van alles zeggen. De familie praat me ondertussen bij. Mam is helder van geest, de fysieke conditie gaat duidelijke bergafwaarts. Een mw. met een indrukwekkende carrière in haar werkzame leven. 

Het beeld wat ik zie is passend bij een decompensatio cordis/astma cardiale. De crepitaties zijn hoorbaar zonder stethoscoop. 

De saturatiemeter op de mooi gelakte nagels, geeft 80% aan met een goede curve.

De reguliere behandeling wordt ingezet. Dat wil zeggen zuurstof, nitrospray (RR 190/110), furosemide intraveneus. Morfine staat ook in het protocol en kan overwogen worden. Hoewel in de literatuur beschreven wordt dat de outcome bij het gebruik van morfine bij decompesatie/astma cardiale minder goed is, is dat ook maar relatief en wat laat je zwaarder wegen. Het comfort voor de patiënt staat denk ik voorop nu. Daarom geef ik nu conform het protocol 2 mg morfine i.v.

Ik besluit om even af te wachten hoe e.e.a uitwerkt. Mw. knapt zienderogen op. De benauwdheid neemt goed af en de saturatie verbetert goed. Mw. is nu weer in staat om volzinnen te maken. Een goede objectieve graadmeter om verbetering te staven. De diuretica doet inmiddels zijn werk. De crepitaties zijn duidelijk afgenomen. 

Het moment is er nu om te bespreken hoe verder. Mw. wil eigenlijk niet naar het ziekenhuis. Gezien de voorgeschiedenis en levensverwachting goed te begrijpen. 

De wens van mw. is het belangrijkste, niet wat het gemakkelijkste is.

Ik ga in overleg met de arts van de huisartsenpost en bespreek de situatie. We denken er beide hetzelfde over. We gaan voor het in haar eigen omgeving laten. Het lukt om zuurstof te regelen. Ook regelt de huisarts medicatie. Toevallig staat elders in huis nog een zuurstofapparaat. Het acute moment is nu voorbij. Mw. is blij dat ze veel minder benauwd is.

De familie is ook opgelucht. Neem de tijd om mw. en de familie en de verzorging goed te informeren over alles wat gedaan is en ook wat de verwachtingen zijn. Ook ben ik eerlijk dat de leeftijd en conditie toch zijn eigen weg zal gaan. Ik spreek af om later in de dienst nog even telefonisch contact te hebben om te horen hoe het gaat. De verzorging geeft aan dat dat voor hen al prettig is om te weten. Ook instrueer ik ze hoe te handelen indien de situatie minder wordt. Ik stuur een bericht naar de eigen huisarts, zodat deze goed op de hoogte is van deze episode en de vervolgzorg daarop kan aansluiten. Al met al een uur doende geweest. Beschouw het al als een luxe dat ik de tijd heb kunnen geven die nodig was voor deze mw.

En zo is het geven van zorg op maat één van de mooie uitdagingen in dit geweldige beroep van ambulanceverpleegkundige.

Het laatste item deelde ik ook op mijn LinkedIn-pagina. Het werd al meer dan 177.000 keer gelezen en ruim meer dan 2290 keer gewaardeerd. Trots dat ik mijn werk als ambulanceverpleegkundige voor ambulancezorg op deze manier onder de aandacht mag brengen en mag inspireren voor dit mooie onderdeel van zorg. Daarbij ga ik er altijd vanuit dat iedereen in de zorg even belangrijk en waardevol is. Alleen kunnen we veel, samen kunnen we meer.

Tot volgende keer,

John.

Nu ook te volgen op insta: ambulanceverpl_in_praktijk