Ambulanceverpleegkundige John: 'Je weet vooraf nooit hoe je werkdag eruitziet: dat maakt mijn beroep zeer afwisselend en veelzijdig'

Ik heb hiervoor een combinatie van een ALS-dienst en Rapid Responder dienst genomen. Daarom enkele opvallende meldingen van twee diensten van een tijdje geleden. De eerste patiënt die ik zie, heeft thoracale pijnklachten na een ingreep. Hierbij is een deel van een rib verwijderd, in verband met zenuwbeklemming. Een redelijk grote ingreep. De pijnklachten waren zo hevig geworden, dat normaal ademen niet lukte. Bij onderzoek een stabiele ABCDE. Geen tekenen van een klaplong of ontsteking. Wel een verhoogde hartfrequentie door de pijn.

Het bleek dat mevrouw alleen paracetamol had gebruikt, omdat ze de naproxen niet goed verdroeg. Alleen pcm is dan volstrekt onvoldoende. Allereerst fentanyl gespoten i.v., waardoor normaal ademen weer beter ging. In overleg met de huisarts is er sterkere pijnstilling geregeld. De patiënt kan gewoon thuis blijven. Follow up door het ziekenhuis waar mevrouw werd geopereerd.

De tweede patiënt is gevallen. De huisarts is ter plaatse en verdenkt meneer van een collumfractuur na een val in de badkamer. Bij aankomst valt me op dat meneer normaal rechtop zit. Op het bed nu, terwijl de val elders was. Tijdens de overdracht valt me al op dat meneer zijn vermoedelijk aangedane been spontaan een stukje optilt. Na de overdracht wil ik toch zien hoe het belasten van het been gaat. Meneer kan het been wel belasten. Er is geen verkorting en exorotatie, maar wél een pijnlijk gevoel bij palpatie ter hoogte van de heup.

Ik twijfel of hier sprake is van een breuk. Soms zie je bij heupfractuur wel eens dat de breuk is geïnclaveerd, hetgeen dan een soort stabiliteit veroorzaakt. Daardoor is belasten toch mogelijk. Meneer loopt met onze hulp de trap af, en dit zonder pijnbestrijding. Ook al acht ik de kans op een breuk minimaal, we laten toch een foto maken. Er blijft namelijk laterale drukpijn op de heup. Echter kan dit ook passen bij een contusie. De röntgenfoto liet gelukkig geen breuk zien.

De volgende patiënt wordt gezien in verband met de verdenking van een neurologische uitval. De taalbarrière speelt ook een rol. Er is sprake van een tintelend gevoel in de arm.

Het is een woning met veel kamerappartementen. Smalle gangen, en dan altijd het bovenste appartement. Het eerste wat ik denk, is: hoe komen we hier weg? En wat als hier brand uitbreekt? Bij onderzoek is de ABCDE normaal. Uitgebreid neurologisch onderzoek laat geen afwijkingen zien. Het tintelende gevoel is nu ook niet meer aanwezig. Ook hier doen we EHTP en laten we duidelijke instructies achter.

Bij de volgende patiënt is er sprake van een heupluxatie. Bij het uit bed komen is de heup eruit gedraaid. Mevrouw heeft aan beide kanten een heupprothese. Ook heeft ze veel pijn. De ABCDE zijn in orde. Pijnbestrijding middels esketamine 20 mg i.v.; vervoer in de vacuümmatras. Mevrouw moet daarmee nog wel even de trap af. We vragen hulp van collega’s om mevrouw beneden te krijgen. De esketamine zorgt ervoor dat mevrouw niet meer weet hoe ze in de ambulance is gekomen. Dat was precies het doel. 

De volgende patiënt heeft hartkloppingen en voelt zich beroerd. Het ecg laat atriumfibrilleren zien. Een ritmestoornis die veel voorkomt en zich soms moeilijk laat behandelen. Bij AF zijn er tot wel 300 prikkels per minuut in de atriums die deels tegengehouden worden door de AV knoop, maar meestal worden er te veel doorgelaten. Daardoor is de hartfrequentie hoog en kan dit als onaangenaam ervaren worden. De ventrikel is nu gemiddeld 140, en dat is te hoog om de patiënt thuis te laten.

We vervoeren naar de eerste harthulp, alwaar met cardioversie geprobeerd wordt het ritme te herstellen. Cardioversie is onder anesthesie een elektroshock geven, zodat het hart een reset krijgt en waardoor de natuurlijk gangmaker (sinusknoop) het weer kan overnemen.

De laatste patiënt die ik zie, is een mevrouw van 90 jaar. De vraag is om een infuusnaald te plaatsen voor euthanasie later die dag. De thuiszorg is ook aanwezig, in een appartement dat eruitziet als een paleisje. Het bed staat in de kamer. Een zeer fragiele dame kijkt me aan. Ze is blij dat ik er ben. Ze is klaar om te gaan. Ze heeft veel pijn en is bedlegerig.

Ze heeft een pyjama aan. Ze wil graag een mooie witte blouse aan met een rood, sjiek jasje. Omdat de huisarts graag een waakinfuus wil, besluit ik samen met de thuiszorg eerst de gewenste kleding aan te doen. Ik schrik ervan hoe moeizaam dit gaat en hoe pijnlijk dit is. De medewerkster van de thuiszorg zegt dat mevrouw geen pijnstilling wilde, omdat ze per se bij volle bewustzijn wil zijn op het moment dat de euthanasie plaatsvindt.

Het infuus is snel ingebracht. Wat me raakt is de fragiliteit; de mooie blouse met kant en het rode jasje. Ook de dood weet zich hier straks omringd met liefde van haar aanwezige zus en de betrokken thuiszorgmedewerkster.

Ik bel de huisarts dat ik geweest ben. Ze is er klaar voor, zeg ik. De huisarts bevestigt mijn beeld. Om 16.00 uur gaan mijn gedachten naar de mevrouw in het rode jasje??