Ambulanceverpleegkundige John: 'Ik kan mij voorstellen dat je in deze situatie mentaal een verandering ondergaat'

Penitentiaire Inrichting, ook wel gevangenis genaamd. Recent was ik daar. Nee, niet om een detentie uit te zitten maar om een hulpvraag te beoordelen. De opvang is zeer goed geregeld: vanaf de openbare weg tot bij de patiënt. De melding is mogelijk een epileptisch insult.

Ik kom aan in de cel. Het valt me direct op dat de cel (want zo noem ik het toch maar) vrij klein is: een stapelbed, smal tafeltje en een toilet met fonteintje. Het is minimalistisch en sober. Er is geen internet en er zijn geen telefoons. Mijn patiënte tref ik aan in het onderste gedeelte van het stapelbed. Ze ligt er verkrampt bij met haar handen in strekstand. Ze spreekt Engels, dus ik kan contact met haar maken.

Ze kijkt me enigszins angstig aan. Ik stel haar eerst gerust. Ik stel me voor en vertel wat ik kom doen. Zoals ik haar nu zie denk ik meer aan het hyperventilatiesyndroom (HVS) in plaats van een epileptisch insult.  Ze geeft toestemming dat ik wat onderzoek doe.

• A: is vrij. Geen tongbeet te zien.
• B: patiënte krijgt een nieuwe HVS-aanval. Dus de focus ligt eerst op het reguleren van de ademhaling. Dat wil zeggen: ademhalingsoefeningen. Waar dat vaker wel lukt, lukt het nu niet om deze status zo te doorbreken. Zoveel angst, verdriet en stress. Ik geef haar eenmaal 2,5 mg midazolam intranasaal. Dit geeft het beoogde effect. De ademhaling normaliseert. De saturatie is 100 procent. Dat mag niet verrassend zijn. Beiderzijds normaal ademgeruis. Geen bijgeluiden.
• Hoesten: /
• C: er is nog een sinus tachycardie die wel afnemend is. Het ECG laat geen afwijkingen zien, behoudens de tachycardie.
• D: de patiënte is nu alert. EMV is maximaal. Geen tekenen van lateralisatie. Glucosewaarde is 3,9 mmol/l.
• E: de temperatuur bedraagt 37 graden.
• Incontinent: /
• Allergie: /
• Medicatie: /
• Past Illnes: / 
• Laatste maaltijd: broodmaaltijd een paar uur geleden.
• E: stress.

Gezien de glucosewaarde van 3,9 mmol/l, adviseer ik om toch wat te eten nu. Het lukt de patiënte om nu steeds beter te ontspannen. Het lichaam ontspant en de kramp in de handen is ook weg. Maar wat is de oorzaak van de HVS-aanval? Dat blijkt gekomen te zijn doordat haar verwachtte bezoek niet was komen opdagen. Hier had ze naar uitgekeken. De boosheid, teleurstelling en het verdriet namen de overhand wat resulteerde in een flinke HVS-aanval. De fysieke situatie is teruggekeerd naar een normaal situatie.

Ik informeer de forensisch arts over mijn bevindingen en we zijn in consensus over het vervolg beleid. Extra aandacht is er die avond door het toezicht. Dat wil zeggen, dat het geregeld wordt door toezicht die geïnformeerd wordt hoe het gaat. Er is dus geen sprake van een insult. HVS is geen ziekte mar is het gevolg van iets. Dat kan zowel somatisch als psychogeen zijn. Het is altijd belangrijk om geen aannames te doen en zorgvuldig te blijven in je onderzoek. Pas dan kan je een diagnose te stellen.

Achter mij gaat de deur weer in het slot. Het is eind namiddag. Tot de volgende ochtend weer die beperking. Ik kan mij voorstellen dat je in deze situatie mentaal een verandering ondergaat. Je kunt zeggen: 'Ja je zit daar niet voor niets'. Dat is natuurlijk zo maar zelf heb ik daar geen oordeel over. Voor mij is het een zorgvrager net als ieder ander en krijgt ze ook dezelfde zorg. Zo is de gedragscode en de eed die ik ooit heb afgelegd.

Ik was maar voor een korte tijd in de cel met een geopende deur en ik moet zeggen, dat het nogal claustrofobisch voelde. De wetenschap dat je niet even een stukje kunt gaan wandelen etc. Het bekroop me. Dus ik zal maar fijn braaf blijven. Als ik het terrein verlaat gaat net de zon onder. Weer bijna een dag voorbij. Een dag die afgestreept gaat worden van de resterende detentietijd.