'Als kerst op de taart hoor ik dan als single tijdens het kerstdiner: ben je niet gewoon te kieskeurig?!'

Het is toch elk jaar weer die welbekende vraag. Elke keer weer een soort herinnering aan het feit dat ik (NOG STEEDS, in de ogen van sommigen) vrijgezel ben. In de decemberperiode en dan met name rond en tijdens kerst word ik daar weer even goed aan herinnerd. Het besef dat je dan alleen bent, daalt extra in. En alsof dat dan nog niet erg genoeg is, dat je daar zelf al af en toe mee aan het stoeien bent als je weer eens in je eentje een romantische kerstfilm zit te kijken en er geen arm van je vriend om je heen ligt of er geen borst is waar je even lekker tegenaan kunt leunen, is mijn familie er ook goed in om me daar nog even extra van bewust te maken.

Het begint altijd met een soort kruisverhoor. Over waarom het nog niet is gelukt. Of ik dan niet op de juiste plekken kom. En als kerst op de taart hoor ik dan als single: ben je niet gewoon te kieskeurig?! Kaats je dan niet gewoon iedereen af die op je pad komt of keur je iedereen af op eigenschappen die eigenlijk best wel te overzien zijn voor een ‘normaal’ persoon maar niet voor jou? Frappant vind ik het altijd. Dat als je vrijgezel bent, je niet gewoon gelukkig met jezelf kunt zijn of meteen te kieskeurig bent. Wat een onzin. Er zijn tegenwoordig weet ik veel hoeveel vrijgezell(ig)en.

Het is bijna een jaarlijkse routine aan het worden. Na dat vragenuurtje, en geloof me als ik zeg dat ik blij mag zijn als dat na een uur ook daadwerkelijk klaar is, komen de goedbedoelde adviezen. Ja, goedbedoeld, echt waar. Ik heb er alleen vrij weinig aan. Het zijn ook allemaal dingen die ik zelf ook al wel had bedacht, maar die me niet aanstaan. Zoals datingsites. Ik vind het geweldig als stellen elkaar daar ontmoeten, hoor, maar het is gewoon niks voor mij. En verbeter me vooral als ik hier een compleet verkeerd beeld van heb, maar ik denk toch nog altijd een beetje dat dit soort sites deels bezet is met de meest wanhopige personen op aarde. En ik schaar mezelf daar (nog) niet onder.

Dus ja, ook dit jaar weer geen vriend aan de kersttafel en dat wordt dan dus min of meer beschouwd als mijn eigen schuld. Het is allemaal maar fraai. Nog even en ze nemen zelf iemand voor me mee met kerst. Dat ik een soort van eerste date situatie aan de kersttafel heb. Of misschien denken ze, omdat ze maar weinig vriendjes van me hebben gezien, dat ik lesbisch ben. Dat ze dan een vrouw naast me neerzetten aan de kersttafel, ook nog een optie.

Tuurlijk, ik zou het ook leuk vinden om iemand te kunnen meenemen met kerst. Maar ik ben ook wel zo nuchter dat ik denk: is het er niet, dan is het er gewoon niet. Het is blijkbaar nog niet op mijn pad gekomen. Nou, dat zal dan wel z’n redenen hebben. Het komt vanzelf. En tot die tijd? Tot die tijd zit ik gewoon lekker in mijn eentje - met in mijn hand een fijn wijntje - aan de kersttafel. Proost!

Volgende week weer een nieuwe dag uit het leven van Floor…