'Hij vertelt me dat hij nu anderhalf jaar vrij is en zijn leven weer heeft opgepakt'

Het is vrijdag en zoals bijna elke vrijdag is dat mijn vrije dag. Na het ontbijt besluiten mijn vrouw en ik dat we even langs de Action moeten. Geen idee waarvoor, want we gaan altijd weg met spullen waarvan we niet wisten dat we ze nodig hadden.

Als ik het tweede pad uitloop, wordt er naar mij geroepen: “Hey Rik, hoe is het?” Ik draai me om en zie een grote, brede kerel staan. Ik moet even goed kijken, maar dan zie ik het. “Hey de Costa, hoe is het met je?” Ik noem hem bij zijn achternaam, omdat ik zijn voornaam eerlijk gezegd niet meer weet. We geven elkaar een hand. “Ja, gaat goed, leuk je te zien man”, zegt hij vriendelijk. Nadat we wat woorden hebben uitgewisseld en ik samen met mijn vrouw verder de winkel in loop, vraagt zij wie de man was waar ik net mee stond te praten. “Dat is een ex-patiënt waar ik in de gevangenis voor heb gezorgd”, is mijn antwoord. Even is het stil en kijkt mijn vrouw mij aan en zegt: “Serieus? Oké… dat is zeker wel gek?” Het voelt inderdaad een beetje gek en ongemakkelijk. Ik ben in de ruim vijf jaar dat ik werkzaam ben in de PI Haaglanden nog niet eerder een ex-patiënt tegengekomen. Een aantal collega’s wel, en die geven aan dat het altijd een beetje gek voelt. Soms komt er een “Hoi”, en soms negeert iemand je en zoekt geen contact.

Meneer de Costa doet dat wel, want als ik het derde pad in loop, zie ik hem staan bij een van de schappen. Opnieuw raken we in contact en vertelt hij mij hoe het nu met hem gaat. Hij vertelt me dat hij nu anderhalf jaar vrij is en zijn leven weer heeft opgepakt. Ik vraag hem hoe het met zijn arm is. Na een operatie kwam hij in het JCvSZ revalideren en heeft weken bij ons gelegen. Als een patiënt langere tijd binnen het JCvSZ verblijft, bouw je toch iets van een band op en leer je elkaar tot bepaalde hoogte kennen. Hij denkt nog wel eens terug aan die tijd in de gevangenis, zegt hij mij op een iets zachtere toon. Logisch dat hij niet wil dat andere mensen hem horen. Hij heeft nu een nieuwe baan en is verhuisd naar een andere stad. “Het is hier lekker rustig”, zegt hij met een glimlach. Dan komen zijn kinderen de hoek om rennen en vragen aan hem of ze de snoep mogen kopen die ze in hun handen hebben. “Tuurlijk”, zegt hij. Terwijl ze weer een ander pad in duiken, zegt de Costa tegen mij: “Ze krijgen alles van mij, heb ik een tijdje niet kunnen doen.”

Uiteindelijk wordt het een ontspannen gesprek, zeggen we elkaar gedag en gaan we verder met winkelen. Ik loop de Action uit met een tas vol spullen waarvan ik niet eens doorhad dat ik ze in mijn handen had.