Nathalie: ‘Ik loop het ziekenhuis uit en haal diep adem’

Kwart over 7 in de ochtend. Ik ben onderweg naar het ziekenhuis. Nog steeds ben ik bang, maar ik voel me ook goed en vol liefde. Mijn tweede blog hielp me om emoties van me af te schrijven. Daar bovenop kreeg ik ontzettend veel lieve reacties. Wat er zo meteen ook met de dokter wordt afgesproken: ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Ik voel me minder bang. De zin die mijn baas naar me uitsprak, is blijven hangen: ‘Je staat nu in de bloei van je leven en je moet nu kunnen genieten.’ Die kwam wel hard binnen. Ik kan mezelf wel wijs maken dat ik sterk ben en door blijf lopen met een slechte heup... Óf ik laat het doen, en dan kan ik alles weer. Sporten, wandelen en andere inspanningen die voor mij nu te zwaar zijn. 

Ik kom aan bij het ziekenhuis. Ruim 30 minuten te vroeg. Ik hoor je denken: waarom ga je in godsnaam zo vroeg? Nou, toen ik mijn tweede ziekenhuisbezoek in 2019 had, kwam mijn bus te laat opdagen. Bijna een half uur te laat. Net op het nippertje haalde ik mijn afspraak. Die stress wilde ik mezelf vandaag besparen, met als resultaat dat ik veel te vroeg ben. Maar goed, met corona hebben ze nu ook van alles aangepast. Je moet je aanmelden, via een zuil inchecken en ik moest nog wat gegevens wijzigen. Een kwartiertje voordat ik mijn afspraak heb, zit ik ingecheckt in de wachtkamer. 

Radiologie

Iets vroeger dan gepland, word ik vrijwel meteen naar binnen gevraagd bij radiologie. Terwijl ik mijn broek uitdoe, denk ik terug aan die keer in 2019. Toen vroeg de radioloog ‘hoe het met mijn nieuwe heup gaat’. Een beetje geschokt zei ik tegen haar dat ik nog geen operatie had gehad. ‘Oh, ik zag je röntgenfoto, dus ik dacht...’. De rest van haar woorden slikte ze in. Lekker beginnetje was dat toen. Maar goed, nu vroeg de vrouw van radiologie mij alleen wat de reden was dat ik foto’s moest maken. Zo'n 10 minuten later waren de foto’s gemaakt en liep ik naar de poli van de orthopedie. 

Ook daar was ik veel te vroeg. Ik was immers eerder aan de beurt voor de foto’s. Ik checkte in en nam plaats in de wachtkamer. Maar ook daar heb ik welgeteld maar 5 minuten gezeten, of mijn dokter riep me al naar binnen. Gaat lekker snel vandaag! 

In het gesprek met mijn dokter werden eigenlijk dezelfde dingen gezegd als bij mijn vorige bezoek. Op mijn foto’s waren geen veranderingen te zien. Ook hoorde ik weer het verhaal dat wanneer het een foto was geweest van een bejaarde man, hij meteen op de wachtlijst was gezet voor een kunstheup. Maar omdat ik zo jong ben, wil mijn arts liever zo lang mogelijk wachten om mij te opereren. 

Te jong

Ik vertel hem dat mijn pijn de afgelopen week extreem is toegenomen, maar dat het sinds de laatste dagen wel weer beter ging. Hierop antwoordde hij dat wanneer de pijn zo zou blijven en ik niks meer zou kunnen ondernemen, we het dan gaan doen. ‘Elk jaar dat je kan rekken, is mooi meegenomen’, zei hij. Vervolgens had hij het over complicaties die kunnen plaatsvinden. Dat een jong iemand actiever is en het sneller kan overbelasten. En dat ik, als ik dan een infectie oploop, nog veel verder van huis ben. ‘Als ik die heup eruit haal, kan hij er ook niet meer in. Dan is er geen terugweg. Daarom aarzelen we altijd als het om een twintiger gaat. We wachten liever.'

We bespreken vervolgens nog een paar punten en ik stel de vragen die ik had. We besluiten dat ik het nog even probeer aan te zien. Maar als het écht niet meer kan, als ik geen dingen meer kan ondernemen door de pijn, dan word ik op de wachtlijst gezet. Ergens een opluchting, want ik ben doodsbang voor die operatie. Maar ergens ook verdriet. Hoe erg zal de pijn gaan worden en hoe lang gaat het duren voordat ik straks, net als leeftijdgenoten, weer alles kan doen wat ik wil? Ook voel ik verdriet vanwege het besluit dat ik mijn medicijnen tegen de pijn blijf gebruiken. Als dat helpt om tijd te rekken, waarom zou ik dan zo eigenwijs zijn en ze weer in de kast laten verstoffen? 

Ik loop het ziekenhuis uit en haal diep adem. Mijn situatie zal voorlopig nog niet veranderen. Ik ben benieuwd wanneer ik mijn volgende blog weer zal schrijven...