'Ik ga snel dood, ik kan er niets meer aan veranderen'

'Hoi Es!', zegt ze iedere keer als ik bij haar binnenkom. Ze kent in ‘no time’ alle namen van alle medewerkers en vrijwilligers in het hospice en spreekt je aan alsof ze je al jaren kent. De laatste twee jaar heeft voor haar in het teken gestaan van ‘zorgen voor’ en ‘zorgen om’ haar man. Hij begon dingen te vergeten, wat al snel veranderde in vreemd apatisch gedrag met dwalen. Door haar goede zorg en begeleiding woonde haar man nog altijd bij haar. Ze waren zelfs net verhuisd naar een huisje dicht bij hun dochters, zodat zij ook konden helpen om hun vader zo lang mogelijk thuis te houden. De moeheid en de pijntjes die zij zelf had, wimpelde zij af met: 'Het zal wel door de drukte en stress komen'. 

Vla na de verhuizing besloot ze zich te laten onderzoeken, op aandringen van haar dochters. De diagnose kwam keihard aan. De uitzaaiingen waren al zo vergevorderd, dat er geen behandeling meer mogelijk was. Pas een week weet ze dat ze ziek is. Gediagnostiseerd met een agressieve vorm van alvleesklierkanker, met uitzaaiingen door haar hele lichaam. Er zijn geen behandelingen meer mogelijk. In een week tijd is zij veranderd van verzorgende voor haar dementerende man, naar een uitbehandelde cliënt. Thuisblijven was voor haar geen optie en rationeel koos zij meteen voor een plekje in het hospice. Een keuze waar haar dochters en de huisarts helemaal achter stonden.

Haar sprankelende sociale leven wordt in haar nieuwe verblijf meteen duidelijk. Wat een fijn mens! Wat een lieve echtgenote, moeder, oma, zus, vriendin, buurvrouw, enzovoort. We merken het niet alleen zelf in het directe contact met haar, maar ook aan de vele aandacht zij krijgt van familie en vrienden die in de rij staan om haar te bezoeken in het hospice. Haar bezoekerslijst moet georganiseerd worden, in verband met de vele aanvragen. Binnen twee dagen na haar opname is haar kamer overladen met bloemen en kaarten.

De kracht in haar werd zichtbaar door de snelle acceptatie van haar lot. 'Ik ga snel dood, ik kan er niets meer aan veranderen. Maar ik ga geen pijn lijden en wil euthanasie'. Haar huisarts respecteert haar keuze en schakelt een SCEN-arts in. Ze doorloopt alle benodigde procedures en zal het aangeven als het voor haar de tijd is om afscheid te nemen van het leven.

Het worden nog twee weken van genieten. Want zo ervaart zij haar verblijf in het hospice. 'Het lijkt hier wel op een eigen vakantiehuisje, het is hier zo heerlijk'. Het is volop zomer en ze maakt dankbaar gebruik van haar tuintje, dat direct aan haar kamer grenst. De zon in haar gezicht, het bezoek en rust door het wegvallen van de intensieve zorg voor haar man, zorgen voor nog een klein stukje kwaliteit van leven. Ook laat ze in haar tuintje foto’s maken door een professionele fotograaf als herinnering voor haar gezin. Vol trots laat ze het album aan ons zien. Stralende foto’s met haar als middelpunt en haar kinderen, man en kleinkinderen om haar heen.

De pijn neemt echter snel toe en haar kracht om zelfstandig te kunnen lopen en douchen heeft ze al snel niet meer. Ze verwerkt dit door te incasseren. Even haar tranen voluit te laten stromen en haar onmacht te uiten, om zich daarna weer aan te passen aan de extra hulp die ze nodig heeft.

Ze bespreekt de datum met de huisarts. Onbewust bereidt ze zichzelf voor en lijkt ze afstand te nemen van haar kinderen. Ze wil het liefst alleen zijn in de nacht, ondanks dat haar kinderen dicht bij haar willen zijn om haar te steunen. De afstand heeft zij nodig om het leven achter zich te kunnen laten en heeft niets te maken met de hoeveelheid liefde voor haar kinderen.

Tijdens mijn avonddienst sta ik in haar kamer. De euthanasie heeft in de ochtend plaatsgevonden. Het is stil en leeg. En de enige getuige van haar aanwezigheid is de bloemige parfum die nog steeds in de kamer hangt. In stilte neem ik afscheid. Goede reis, mooi mens. 

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'