Hospice-blogger Esther: ‘Twaalf grote kerels zitten aan het bier, met Robbie als het stralende middelpunt’

Als ik met mijn autootje het terrein van het hospice op kom rijden hoor ik flink schatergelach. Aan de grote tuintafel zitten zeker twaalf kerels aan het bier. Grote, brede mannen van minstens 1.90 m. In een flits zie ik Robbie ertussen zitten, zijn hoofd rood en met een glimlach van oor tot oor. Al zijn maten zijn langsgekomen vandaag. De voor het oog blakende Robbie praat honderduit, is het stralende middelpunt en geniet zichtbaar.

Uitgezaaide hersentumor

Rob, net 50, verblijft sinds drie weken in het hospice. Hij kwam half verlamd binnen, kon niet meer lopen door een uitbehandelde en uitgezaaide hersentumor. De huisarts gaf hem een sky high dosis Dexamethason en binnen een paar dagen kwam er weer beweging in zijn lijf.

Niet bang

Inmiddels loopt Rob weer vrolijk rond door het hospice. Met een rollator, dat wel. Rob is niet bang voor de dood, hij vindt het al een wonder dat hij zo oud is geworden. Zijn beide ouders zijn voor hun 47ste levensjaar overleden. ‘Ik ga ze straks weer zien’, zegt hij vol liefde en vastberaden. Maar tot die tijd!

Alles eruit halen

Rob is een grote stevige kassenbouwer en voor niemand bang. Hij wil nog alles uit zijn korte, resterende leven halen wat mogelijk is. Na een lange tijd in een ziekenhuis te hebben gelegen, waar hij echt kantje bord lag, had hij nooit meer verwacht dat hij dit nog zou meemaken. Iedereen beleeft de laatste levensfase op zijn eigen manier. En ik vind het geweldig om te zien hoe Rob de zijne beleeft.

De kroeg in!

Als iedereen weg is, kruipt hij totaal uitgeput en brakend zijn bed in. Zelfs de dag erna is hij nog van de kaart en slaapt hij het klokje bijna rond. Het kan hem niet boeien. Hij kijkt uit naar het volgende moment: over twee dagen naar de kroeg! 

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.