Dochter, moeder en oma in de zorg - ‘Anderen een goede dag bezorgen zit ons in de genen’

Oma Gerda werkte tot 2004 als activiteitenbegeleidster, moeder Saskia is al 16 jaar ANW-hoofd (oftewel zorgcoördinator voor de avond-, nacht- en weekenddiensten) én is palliatief verpleegkundige. (Klein)dochter Miron werkt als verpleegkundige op een woongroep bij de Hartekamp Groep. Bij deze zorginstelling komen mensen met een licht verstandelijke tot ernstig meervoudige beperking.  

In de genen

Gerda: ‘Wat ik zo mooi vond aan dit werk is dat ik mensen echt zag groeien. Cliënten die eerst niet eens in mijn buurt durfden te komen, geven me nu, als ik het terrein van de Hartekamp op kom, een knuffel. Dat blijft bijzonder. Ik kom hier nog steeds regelmatig om te helpen, met de kerstmarkt bijvoorbeeld.’

Saskia: ‘Sommige cliënten wonen op de Hartekamp, anderen komen hier alleen voor de dagopvang. De kunst is om iedereen op waarde te schatten en niet alle cliënten op dezelfde manier te behandelen. Dat maakt ons werk zo mooi.’

Miron: ‘Iedereen is anders. Dat heb ik hier wel geleerd. Je kunt ervoor kiezen om heel basic je werk te doen, maar je kunt ook lekker gek doen. Als ik een cliënt moet wassen, zet ik meestal een muziekje op, en zing dan vals mee. Dan liggen we allebei in een deuk.’

Gerda: ‘We zijn er alle drie heel goed in om anderen een goede dag te bezorgen. Dat zit gewoon in onze genen.’

Miron: ‘Er zijn cliënten die erg tegen het bezoekje van de pedicure opzien. Dan probeer ik ze af te leiden, door grapjes te maken, er een spelletje van te maken.’

Saskia: ‘Cliënten met wie ik vroeger werkte, verpleegt Miron nu. We kennen bijna alle cliënten van elkaar. Ik herken dan ook meestal snel over wie zij het heeft, ook al noemt zij geen namen.’

Loslaten

Miron: ‘Laatst was er een cliënt die niet alleen zittend in zijn rolstoel kan eten, en ik had gehoord dat hij vroeger ook in bed weleens at. Toen vroeg ik aan mijn moeder: hoe deed jij dat vroeger met hem? Dat heeft ze echt goede tips. Ik vind het wel makkelijk dat mijn moeder mijn werk zo goed kent. Ik kan haar altijd om raad vragen.’

Saskia: ‘Een nadeel is natuurlijk wel dat je minder makkelijk loskomt van je werk. Thuis gaan de gesprekken over ons werk weleens door.’

Gerda: ‘Dat was vroeger ook al zo. De mannen aan tafel hadden het over hun timmerwerk en wij bleven maar doorpraten over de Hartekamp.’

Saskia: ‘Mijn man roept ook weleens: en nu is het klaar! We proberen het een beetje te doseren.’

Kritischer

Miron: ‘Ik heb wel het idee dat je strenger tegen mij bent dan tegen collega’s.’

Saskia: ‘Dat denk ik ook. Laatst, op de woning, zag ik dat je het bed te laag had staan. Dan zeg ik daar meteen wat van. En dat komt er dan misschien net iets minder vriendelijk uit dan tegen andere collega’s. Ik kom soms best lomp over.’

Miron: ‘Je bent inderdaad best kritisch als je aan het werk bent.’

Gerda: ‘Dat moet kunnen, vind ik. Saskia wil graag dat haar dochter het goed doet.’

Saskia: ‘Klopt. Maar ik laat haar ook haar neus stoten als dat nodig is.’

Miron: ‘Ze bedoelt het goed, denk ik dan maar. Maar we hebben daar weleens discussies over. Dan vindt zij dat ik iets niet goed doe, en ben ik het niet met haar eens.’

Saskia: ‘Miron en ik hebben dezelfde leidinggevende. Daardoor weet ik soms al dingen, bijvoorbeeld een verhuizing die gepland staat, die zij dan nog niet gehoord heeft. Dat vindt ze weleens lastig, maar ze weet ook dat ik over bepaalde zaken niet kan en wil praten. Ze is nogal nieuwsgierig van aard.’

Gerda: ‘Nou, dat heeft ze niet van een vreemde, haha.’

Anderen helpen

Gerda: ‘Toen Saskia klein was, werkte ik niet. In die tijd was het nog zo dat je moest stoppen met werken als je trouwde. Pas toen mijn kinderen 15/16 jaar waren, ben ik weer gaan werken. Ik wilde weer nodig zijn. Toen Saskia 16 was, kwam ze me al helpen op mijn werk als ik op vakantie was of ziek was. Dat zat gewoon bij de opvoeding.’

Saskia: ‘Klopt. Miron kwam hier ook altijd helpen als ik bijvoorbeeld in de schoolvakantie moest werken. Zo ging dat bij ons.’

Miron: ‘Ja, ik weet niet beter.’

Saskia: ‘Miron was altijd al anderen aan het helpen, ook toen ze nog klein was. Haar broertje Wessel hielp zij toen hij klein was ook altijd met alles, ze wilde hem veel leren.’

Miron: ‘Klopt, ik heb thuis nog steeds de neiging om dingen van een ander over te nemen. Oma en ik kunnen bijvoorbeeld echt niet samen in een keuken staan. Dan wil ik haar werk de hele tijd overnemen, en dat vindt oma weer niet leuk.’

Gerda: ‘Maar andersom heb ik het net zo. Dan moet ik mijn handen echt achter mijn rug binden om niet de weegschaal uit haar handen te pakken en zelf het meel af te wegen.’

Saskia: ‘Dat herken ik wel, inderdaad. U regelt graag alles.

Warm bad

Miron: ‘We maken er op het werk geen geheim van dat we familie zijn, maar ik loop er ook niet mee te koop. In het begin had ik wel het idee dat ik me meer moest bewijzen als “dochter van”. Ik ervaarde meer druk om het goed te doen.’

Saskia: ‘Ik ben hier nog steeds de dochter van Gerda Blom.’

Miron: ‘En ik de dochter van Saskia.’

Saskia: ‘Soms is het lastig in de communicatie naar de familie van de cliënten toe. Die snappen dan niet helemaal hoe het zit. Maar als we het dan uitleggen vinden ze het vaak alleen maar mooi.’

Gerda: ‘Iedereen kent ons. Kijk, daar loopt oud-collega. Ze zullen wel denken: wat doet zij nou hier? Het blijft een warm bad. Ik voel me hier nog steeds thuis.’

Miron: ‘Dat ervaar ik ook zo. Voorlopig blijf ik hier nog heel lang werken!’

Saskia: ‘Ik ook, ik vind het hier veel te leuk.’

Gerda: ‘Als jullie een keer gaan zwemmen met de cliënten, dan kom ik helpen, hoor!’